________________
૪૨
શ્રી પુનિત મહારાજ
હતા. ગુજરાતભરમાંથી ભજનમંડળીઓ આવી.રોજ પાંચ હજાર ઉપરાંત માણસો આશ્રમમાં જમતા.
૧૯૫૯માં હીરજી બાપાના શુભ હસ્તે સાત અબજ નામ પૃથ્વીના પેટાળમાં પધરાવાયાં. જનસેવામાં નરક મળે તો મંજૂર
એક ભાઈએ મહારાજને હવે જનસેવાની પ્રવૃત્તિ છોડી નિવૃત્તિ સ્વીકારી એકાંતમાં હરિસ્મરણ કરવાની સલાહ આપી.
મહારાજને જનસેવા અને નામસેવા બંનેમાં અગાધ પ્રેમ હતો, પરંતુ પહેલી જનસેવા, પછી હરિસ્મરણ, સેવા કરતાં કરતાં મૃત્યુને ભેટવાનું અને તેમ થતાં કદાચ છેલ્લામાં છેલ્લી કક્ષાનું નરક મળે તો તેમાં જવાની મહારાજની તૈયારી હતી. સેવા કરતાં કરતાં મૃત્યુને આનંદથી ભેટવા મહારાજ તૈયાર હતા. તેઓ જનતામાં જનાર્દનનું દર્શન કરતાં.
પુનિત મહારાજ તુલસીદાસની માફક सियाराममय सब जग નાની, રવું પ્રનામ ખોરી નુપાની । (આખી દુનિયાને સીતારામનું સ્વરૂપ ગણીને તેમને બે હાથ જોડી વંદન કરું છું.) એવી ભાવના
રાખતા.
રામનામ લેતાં પ્રભુધામમાં
ગુજરાતના દરેક જિલ્લામાં એક એક વર્ષ ભજનકથાસત્સંગનો લાભ આપવાનો મહારાજે નિર્ણય કર્યો. તે પ્રમાણે ઈ.સ. ૧૯૬૦માં સુરત અને ૧૯૬૧માં મુંબઈને લાભ આપ્યો.
૧૯૬૨માં મુંબઈથી વડોદરા આવ્યા. વિઠ્ઠલ મંદિર અને રોકડનાથમાં ભજન, કથાના કાર્યક્રમો પૂરા કરીને કાછિયાવાડીમાં કાર્યક્રમ રાખ્યો. ત્યાં રાત્રે ૮.૩૦થી ૯ ભજન અને ૯થી ૧૦
