________________
સંત પુનિત મહારાજ
૨૩ ચૈિતન્ય-આખ્યાન સરયૂદાસના મંદિરમાં શરૂ થયું. મહારાજને ચૈિતન્ય મહાપ્રભુ જેવી જ લગની લાગી હતી. ચૈતન્યના જીવનના પ્રસંગો વર્ણવતાં મહારાજ છૂટે મોએ રડી પડતા. શ્રોતાઓનું પણ એવું જ થતું. સવારે ૮થી ૯ કથા કરી તૈયબ ઍન્ડ કંપનીની નોકરીએ પહોંચી જતા. નોકરી પણ એટલી જ ચોકસાઈપૂર્વક કરતા. રાત્રે નવ વાગ્યે ભજનમાં જતા ત્યારે પ્રભુસ્મરણમાં એટલા જ તલ્લીન થઈ જતા. મહારાજની એક ખાસિયત હતી કે જે કામ હાથ ધરે તેમાં ઓતપ્રોત થઈ જવું. નિયમપાલન
રાત્રે દોઢબે વાગ્યે ભજન બંધ થતાં. ત્યાંથી ઘેર જઈ મહારાજ સૂઈ જતા. બારે માસ એક ટંક જમતા. ત્રણચાર કલાકની ઊંઘ લઈ તેઓ બીજા દિવસની પ્રવૃત્તિ માટે તૈયાર થઈ જતા. મંગળદાસ માસ્તરે રાત્રે બાર વાગ્યે ભજન પૂરાં કરવા પ્રસ્તાવ મૂક્યો; કારણ કે મંડળના કેટલાક માણસો રોજના ઉજાગરાને લીધે માંદા પડી ગયા હતા. મહારાજને વાત યોગ્ય લાગી. તેથી રાત્રે બાર વાગ્યે ભજન પૂરું કરવાનો નિયમ કર્યો.
એક વાર ચૈતન્ય મહાપ્રભુનું આખ્યાન ચાલતું હતું. મહારાજ બરાબર રંગમાં હતા. શ્રોતાઓ પણ મંત્રમુગ્ધ બની કથાશ્રવણ કરતા હતા. રાતના બાર વાગ્યે મંગળદાસે પેટી બંધ કરી. મહારાજે કારણ પૂછતાં તેમણે કહ્યું કે, “નિયમ મુજબ બાર વાગ્યા છે. જેને ત્યાં ભજન હતું તે ભાઈએ આજે શનિવાર હોવાથી ભજન ચાલુ રાખવા દરખાસ્ત મૂકી, પરંતુ મહારાજે મંગળદાસની વાત કબૂલ કરી. મંગળદાસને લોકોએ સમજાવ્યા, છતાં માન્યા નહીં. મહારાજે કહ્યું, “ભજનમાં મોડી રાત સુધી
