________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૫
૧૬૭
જે થડિલ આદિથી ગ્લાન સાધુનાં કપડાં ( ગામબહાર) બગડી જાય તે વૈયાવચ્ચી સાધુ લેને જોતાં તે કપડાં છે. આથી લેકમુખે આવી સેવા કરનારા જૈન સાધુઓની અને તેને ધર્મની ભારે પ્રશંસા થાય.
આ રીતે ગ્લાનની સેવા કર્યા પછી તે પ્લાન નીરોગી થાય ત્યારે તેને જ્યાં જવું હોય ત્યાં ગુર્નાદિ પાસે મૂકી આવ. પણ જે તે ગ્લાનસાધુ નિષ્કારણ એકાકી થયો હોય તે તેને શાસ્ત્રવિધિ પ્રમાણે ઠપકો આપે. ગામમાં સાથી હેય તે
એકાકી વિહારી સાધુ, સાધ્વીજીના ઉપાશ્રયની પાસે આવીને બહારથી નિહિ કહે. પણ સ્વાધ્યાયાદિમાં લીન હેવાથી સાધ્વીએ તેમને અવાજ ન સાંભળે તે બીજા પાસે પિતે આવ્યાની વાત અંદર જણાવે. તે વખતે મુખ્ય
વીર સાવી એક સાધ્વી સાથે બહાર આવે. અને જે મુખ્ય સાધ્વી તરુણી હોય તે અન્ય ત્રણ કે ચાર વૃદ્ધ સાધ્વીઓ સાથે બહાર આવે. તે વખતે આસન આદિ અપાય, પરસ્પર શાતા પૂછાય. અને જે સાધ્વીજીને કઈ પ્રકારની બાધા હોય તે તે સાધુને જણાવે. સમર્થ તે સાધુ તેને ટાળે. જે ગામમાં કઈ સતાવતું હોય તે તેને નિગ્રહ કરે અને જે આગંતુક સાધુ અસમર્થ હોય તે સમર્થ સાધુને મોકલવાની વ્યવસ્થા કરે. વળી કઈ બીમાર સાધ્વી હોય તે ઔષધ જણાવે અથવા વૈદ્ય પાસેથી જાણી લાવે. વધુ બીમારીના કારણે તે સાધ્વી સારાં થાય ત્યાં સુધી અન્ય ઉપાશ્રયમાં સાધુ રોકાઈ રહે અત્યંત આગાઢ કારણે સાધ્વીજીના જ ઉપાશ્રયમાં
