________________
મુનિજીવનની બાળપોથી-૫
૧૭૭
જે અગીતાર્થને મોકલે છે તે અનેક અવિધિઓ કરે. વસતિની પરીક્ષા કરતાં ન આવડે. ભાષાસમિતિ પણ ન જાળવી શકે.
જે સૂત્રના જોગીને મોકલે તે ઉતાવળે કામ કરવા જતાં ક્ષેત્ર પરીક્ષા બરોબર કરી શકે નહીં, વળી સ્વાધ્યાયને જે તે અથી હેય તે ભિક્ષા માટે વધુ ફરે નહીં કે સિનગ્ધ વગેરે ભિક્ષા વહોરે નહીં.
જે વૃષભને મેકલે અને જે તેનામાં અકડાઈ હેય તે સ્થાપનાકુળે કરે નહીં અથવા તે કુળમાં કોઈને જવા દે નહીં. અથવા પિતાના પરિચિત સ્થાપનાકુળ હોય તે બીજા સાધુને ત્યાંથી આહારાદિ મળે નહીં, તેથી ગલાનાદિ સાધુઓ સદાય.
જે તપસ્વીને મેલે તે તેને વધુ કષ્ટ પડે, તેની વધુ ભક્તિ થતાં આચાર્યને ક્ષેત્ર અંગે ગેરસમજ થાય. વળી તે ત્રણ વખત ભિક્ષા માટે જઈ શકે પણ નહીં તેથી તે ક્ષેત્રના ભિક્ષાપ્રાપ્તિના સમયે નિર્ણય કરી શકાય નહીં.
એટલે જે આ માટે સમર્થ સાધુ હોય તેઓને જ ક્ષેત્રપ્રત્યુપેક્ષણ કરવા માટે મોકલાય. છતાં જે કેઈ અપવાદને કારણે ઉપરના કેઈને પણ મોકલી શકાય. તેમાં જે બાળસાધુને જ મોકલવા પડે તે તેની સાથે ગણાવછેદકને અથવા ગીતાર્થને અથવા સામાચારીના જાણકાર અગીતાર્થને મેકલે. જે જોગીને મેકલ હેય તે તેને મુ. ૫–૧૨
