________________
પૂજ્ય શ્રી અંબાલાલભાઈ
તેઓ પછી તેમાં એકત્વ કરી શકતા નથી. અમૃતની ખોજમાં તેંઓ નીકળી પડે છે. ભીતરની યાત્રામાં નીકળનારને બહારના જગતમાં રસ રહેતો નથી. બહાર શું થાય છે એમાં ફેરફાર કરવાનો રસ રહેતો નથી.
મુલ્લાજીએ એક વાર પત્નીને પૂછ્યું કે આપણે મરી જઈએ તે કઈ રીતે ખબર પડે? પત્નીએ કહ્યું કે એ તો વખત આવ્યે ખબર પડી જાય. તોપણ મુલ્લાજીએ લક્ષણ જાણવા આગ્રહ કર્યો તેથી પત્નીએ કહ્યું કે મૃત્યુ થતાં હાથ-પગ ઠંડા પડી જાય, ગાત્ર શિથિલ થઈ જાય. એક વાર શિયાળામાં મુલ્લાજી જંગલમાં લાકડાં કાપવા ગયા. કડકડતી ઠંડી હતી. અચાનક પોતાના હાથને ઠંડા જોઈને મુલ્લાજીને પત્નીના શબ્દો યાદ આવી ગયા. તેમને લાગ્યું કે પોતે મરી ગયા છે અને તેઓ તો જમીન પર ઢળી પડ્યા! નીચે પડ્યા પડ્યા પણ આસપાસનું બધું તેઓ જાણી શકતા હતા પણ પોતાને મૃત જાણીને કંઈ પણ કરવાથી તેઓ દૂર રહ્યા. તેમનો ગધેડો અચાનક ભૂંકવા લાગ્યો. બીજો કોઈ વખત હોત તો તેમણે ડણું માર્યું હોત પણ તે ટાણે તો મુલ્લાજી મનમાં બોલ્યા, ‘હું હવે મરી ગયો છું. ભલેને ગધેડો કંઈ પણ કરે, મારે શું ચિંતા?!' અને તેઓ કંઈ જ કર્યા વિના બધું
જાણતા રહ્યા.
સ્વરૂપજાગૃતિનો પ્રયોગ
સાધક તે છે જે પોતાનું સ્વરૂપ સમજે છે. અકર્તા
૧૮૩
