________________
શ્રી માણેકલાલ ઘેલાભાઈ ઝવેરી
હજુ તે સંસાર તરફ મીટ માંડે છે. હજુ તેને સંસારમાં પૂરેપૂરો ભરોસો છે. સંસારમાં કોઈક એક સ્થળે તેને નિરાશા સાંપડે તો તે હિંમત હારતો નથી. પોતાના ભરોસા માટે તે તરત બીજો આધાર ગોતી કાઢે છે. વળી બીજામાં નિષ્ફળ જાય તો ત્રીજાને શોધતાં તે અચકાતો નથી. તે આ સત્યનો સ્વીકાર કરતો નથી કે અંધારામાં ભિખારીવેડા ક૨વાથી કંઈ જ મળશે નહીં. તે પ્રકાશ તરફ ફરતો નથી અને અંધારાની આશા છોડતો નથી.
મુલ્લા નસરૂદ્દીનને એક વાર તેની પત્નીએ કહ્યું કે તમે ગામ આખાના છોકરાઓને તાલીમ આપો છો, પણ આપણા જ દીકરાને તાલીમ કેમ નથી આપતા? મુલ્લાએ સમજાવ્યું, પણ પત્ની માની નહીં; તેથી મુલ્લાએ દીકરાની તાલીમ શરૂ કરી.
સીડી મૂકી દીકરાને છાપરા પર ચડાવ્યો. પછી સીડી ખસેડી નીચે કૂદકો મારવાનું કહ્યું. દીકરાની હિંમત ચાલી નહીં. મુલ્લાએ હાથ ફેલાવી કહ્યું, ‘હું છું ને! ગભરાઈશ મા.’
જેમ તેમ હિંમત ભેગી કરી પિતાના ભરોસે દીકરાએ કૂદકો માર્યો. છેલ્લી ક્ષણે મુલ્લા ખસી ગયા. દીકરાને ખૂબ વાગ્યું. મા-દીકરો મુલ્લા સાથે ઝઘડી પડ્યાં કે આ તે કેવી તાલીમ? શું પગ ભાંગવા માટે તમારી તાલીમ લેવાની હતી?
મુલ્લાએ કહ્યું, ‘ના, પગ ભાંગવો એ પાઠ ન હતો. આ તો મામૂલી વાગ્યું છે, તરત રૂઝાઈ જશે. પણ આજે તું એક અગત્યનો પાઠ શીખ્યો છે કે આ સંસારમાં સગા બાપનો
૨૦૫
