________________
કલ્યાણું ?
એના પગ ઢીલા થઈ ગયા. પણ કાંઈક ને કાંઈક આશાથી એણે પર્વમિત્રના ઘર તરફ પગલા ભરવા માંડ્યાં. પર્વમિત્રને પિતાના મિત્ર પુરોહિત પ્રત્યે કાંઈક સદભાવ હતે. છતાં પોતે રક્ષણ આપવામાં અસમર્થ હતું. તેણે મિત્રતાથી અતિથિધર્મ સાચવ્યું. પ્રણામપૂર્વક પુરોહિતનું બહુમાન કર્યું, પણ તેને આશરે આપવાની પોતાની અશક્તિ બતાવી.
આ રીતે બને મિત્ર પાસેથી નિરાશ થયેલ પુરોહિત દુઃખી હૃદયે ત્યાંથી ચાલી નીક. આપત્તિની ભયંકરતા અને સહકારને અભાવ એ બે વસ્તુ પુરોહિતને પીડા કરી રહી હતી. દુઃખમાં સૌ છેલ્લામાં છેલ્લા નેહીને યાદ કરે છે. જે નેહી પાસેથી લેશ પણ આશાની સંભાવના ન હોય તેની પ્રત્યે પણ દુઃખમું માનવી આશાથી દડે છે. પુરોહિત છેલ્લે પ્રણામમિત્રના ઘર ભણી ગયે.
પ્રણામમિત્રે તેને સારી આવકાર આપે. ખૂબ જ આગતાસ્વાગતા કરી અને અહિં આવવાનું કારણ પૂછ્યું. ઉદ્વિગ્નમને પુરોહિતે પોતાની હકીકત કહી સંભળાવી. અને દયામણું વદને મિત્રની તરફ એ આશાભરી મીટ માંડી રહ્યો. પુરોહિતે પિતાની કર્મકથની કહી સંભળાવી. આ સાંભળીને પ્રણામમિત્ર ખુશ થયા. “આ અમૂલ્ય અવસર છે.”—આમ માની ગમે તે રીતે મિત્રનું રક્ષણ કરવું એમ તેણે મનમાં નિશ્ચય કર્યો. તેણે પુરહિતને કહ્યું, “તું જરાએ ડરીશ નહિ. તારા ઉપર આવેલી આફતના આ અવસરે જ્યાં સુધી હું જીવું છું ત્યાં સુધી તારું અનિષ્ટ કરવાને કઈ સમર્થ નથી.” આમ કહીને પુરોહિતને તે નિરાબાધ સ્થાને મૂકી આવ્યા. અને પોતાના મિત્ર પુરો
