________________
લુણિગ :- “આજીવિકાના માટે જિંદગીના કેટલાંય વર્ષો સુધી હું ગામો-ગામ ભટકતો રહ્યો છું. હું
જ્યાં પણ ગયો ત્યાંના જિનમંદિરમાં જઈ દર્શન - વંદન - પૂજન દ્વારા મેં અખૂટ પુણ્યનું ઉપાર્જન કર્યું છે. વર્તમાન જીવનમાં આ પાપોદયની વચ્ચે પણ પુણ્યબંધના નિમિત્ત દઈ કેટલા બધા મંદિર બંધાવા વાળા નામી-અનામી આત્માઓના ભારની નીચે હું દબાયેલો છું. આનાથી મારા મનમાં એક એવી ભાવના પેદા થઈ કે, હું પણ એક આવું જિનમંદિર બનાવું. જેનાથી અનેક આત્માઓ ઉત્કૃષ્ટ પુણ્યોપાર્જન કરી એમના ભવિષ્યને ઉજ્જવળ બનાવે. ટૂંકમાં, અનેક આત્માઓ મારા પુણ્યબંધમાં સહાયક બન્યા છે તો અનેક આત્માઓના પુણ્યબંધમાં હું કેમ સહાયક ન બનું? પરંતુ આર્થિક સ્થિતિ ક્યારેય સુધરી જ નહીં. એટલે આ ભાવના મારા મનમાં જ રહી ગઈ. આ સમયે મારી આંખોમાં આ આંસુ ન તો મોતના ડરના છે અને ન તો કોઈ દુઃખના. મારા શુભ ભાવોને હું સફળ ન બનાવી શક્યો અને ભવિષ્યમાં પણ સફળ નહીં બનાવી શકું. આ દુઃખના જ છે આ આંસૂ” કહેતા કહેતા લુણિગ જોરથી રડી પડ્યો. એના શબ્દો આંખોમાંથી અશ્રુ બની વહેવા લાગ્યા.
લુણિગના રડવાનું કારણ જાણી તેના ભાઈઓની આંખોમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી. થોડા જ સમયમાં સ્વસ્થ થઈ તેમણે તેમના આંસૂ લૂછી દીધા. વસ્તુપાળ ભાઈની મનોદશા જાણી ગયા. આંખોમાં આંસુ, રૂંધાયેલો સ્વર, ધીમી પડેલી નાડી અને તૂટેલા શ્વાસ જોઈ વસ્તુપાળે નજીકમાં રહેલા પાણીના ઘડામાંથી થોડું પાણી તેની હથેળીમાં લઈ લુણિગની સમક્ષ પ્રતિજ્ઞા પૂર્વક કહ્યું કે - “ભાઈ ! આજે ભલે આપણા દિવસ સારા નથી. આર્થિક સ્થિતિ સારી નથી. પરંતુ દેવ-ગુરૂ પર વિશ્વાસ રાખી આપના સમક્ષ હાથમાં પાણી લઈ હું આપને વચન આપુ છું કે આપના નામથી આપનો ભાઈ આબુની ધરતી પર ભવ્ય જિનાલય બનાવીને જ રહેશે. મારે ભલે મજૂર બનીને માથા પર માટીના તગારા કેમ ન ઉપાડવા પડે? જે પણ કરવું પડશે તે કરીશ, પણ આપની મનોકામના પૂરી કરીને જ રહીશ.” શતપત્ર કમળની જેમ લુણિગના નેત્ર પુલકિત થઈ ગયા. લુણિગે કહ્યું – “ભાઈ ! તારી ભાવનાની હાર્દિક અનુમોદના કરું છું.”
અરિહંતે સરણે પવન્જામિ” આ બોલતાં જ લુણિગે પ્રાણ છોડી દીધા. ભાઈ રડવા લાગ્યા. લુણિગના વગર તેમને ઘર સૂનુ-સૂનું લાગવા માંડ્યું. અંતિમ સંસ્કારની વિધિ પતાવી બધા ઘરે આવી ગયા. ભાઈને આપેલું વચન કેવી રીતે જલ્દીથી જલ્દી પૂરું કરવું એની યોજના બધાના મનમાં બનવા
લાગી.
પ્રભુના મંદિર નિર્માણની ભાવના ક્ષણ-ક્ષણ અશુભ કર્મોની નિર્જરા અને પુણ્યનો બંધ કરાવે છે. આ મંદિર - મૂર્તિ નિર્માણની ભાવનાએ એમના ભાગ્ય જ પલટી નાખ્યા. દેખતાં દેખતાં નિધન ગણાતાં વસ્તુપાલ – તેજપાલ ધોળકા નરેશના મંત્રીશ્વર પદ પર બિરાજમાન થયા. લક્ષ્મીજી પણ એમની કૃપા વરસાવવા લાગ્યા. એક દિવસ વસ્તુપાલ ધન દાટવા માટે ખાડો ખોદી રહ્યા હતા, ત્યારે એમાંથી નવું ધન પ્રાપ્ત થયું. આગળ જઈ ફરીથી બીજી વાર ખાડો ખોદ્યો તો પુનઃ એક સોનાનો ઘડો પ્રાપ્ત થયો. થોડા આગળ જઈ, ત્રીજી વાર ફરીથી ખાડો ખોદ્યો તો ફરીથી ધન પ્રાપ્ત થયું.
