________________
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. यने रोग एवेदुने मूलमाथी नखेडी नाखवा, ए नीति . तारा हितने अर्थे हुँ जणाववासारु.यावी . पनी तुमने जेम सूफे, तेम कर, ढुं तो कहे नारी . एम स्वप्नमध्ये कही गइ, एटले राजा जाग्यो, उच्चाट करतां श्री मती पासें गयो, अने स्वप्ननी सर्व वात मांमोने कही.
राणीयें कडं में पण एवं स्वप्न दी बे, ए वात सत्य ले. एवी वात राणीना मुखथी सांजलीने राजा अति खेद करतो थको चित्तमाहे चिंत ववा लाग्यो जे पुत्र तो ए वे उत्तम डे, महासत्त्वना धणी , राम केशव सरखी जोड दे, तेमाटें एनाथी ए अकार्य पण थाय नहीं. तेम ए देवीनुं स्वप्न ते पण जूतुं होय नहिं ! वली पुत्र पण मराय नहीं ! अने मास्या विना चाले पण नहिं! एटला माटें एके तरफनो विचार सूफतो नथी! ते वखत राजाने एक तरफ नदी ने एक तरफ वाघ, एवं उर्घट थयु. माटे हवे केम करवू ? शास्त्रमध्ये एम कर्दा डे के,विपर्नु तद पोतें हाथे वावी महोटुं कर्तुं होय, तो ते पोताने हाथे बेदq घटे नहीं, तो या सादात् कल्पतृद सरखा पुत्र तेने महाराथी केम मराय? अने एनो विश्वास पण कराय नहिं. तत्का ल केटलो एक विचार करी निश्चय कस्यो जे एवे नाइने महारे दशवर्ती करूं, बंदीखाने राखं, लूटा रा नहीं, एटले मुझने कांश जय रहेशे नहीं.
हवे प्रनातें राजा सनामांहे आवी वेठो, तेवारें जय विजय वेदु नाइ राजाने प्रणाम करवा पाव्या, तेवाज पोलिये रोक्या, त्यारे दीनमन करी चिंतातुर थया थका, मौनपणुं धारीने तिहाथी पाबा वव्या. वेहु लाइ वि चार करवा लाग्या के, बापणे कशी राजानो अन्याय कस्यो नथी, अवि नय कस्यो नथी, कशी अवज्ञा पण करी नथी, के जेथी राजायें बाप पने अपमान दीg! आपणी अवज्ञा करी, एटलामाटे यापणे शहां रहे, घटतुं नथी ॥ यतः ॥ मा जीवतु परावझा, सुःखदग्धस्तु योजनः ॥ तस्या ऽजननीरेवास्तु, जननी क्लेशकारिणी ॥१॥ नावार्थः-परनी अवज्ञानाना मुःखथी दग्ध थश्ने जीव, ते करतां मरवू सारं अने जे परनी अवज्ञा थया बतां पण जीवे ते पुरुषनी माताने माता न जाणवी अर्थात् माताने क्लेशकारी जाणवी. एटलामाटें यापणने अवश्य स्वेबायें देशांतरें जर्बु, अहीं पराधीन एटले परवशपणे कोण रहे. देशांतर जवाथी गुजागुननी परीक्षा पडे , तेमाटे देशांतर जोवाना मनोरथ आपणा पूरा करवा. वली
