________________
જૈન પત્રા અને પત્રકાર.
R
તાં અને એ પરથી પેતાની ભૂલ ખુલ્લી રીતે નજરે પડવા છતાં, એક પત્રકાર તરીકેની સત્તાના દુરૂપયાગ કરી,ખુલાસા નીચે રાદાપૂર્વક લેખકને ઝાટકવા એ પત્રકારના ધંધાને માનપ્રદ નથી...... અનતાં સુધી એક પણ કથન દલીલ કે હોકતના ટેકા વગર ન મૂકવું જોઇએ......જોખમદારીથી ખચા માટે કેટલાક પત્રકારે અમુક ટકા અધિપતિની નૈ’િમાં ન મૂકતાં જાણે કે કાઇનુ ચર્ચાપત્ર લખાઇ આવ્યું હોય એવા રૂપમાં ગેાઠવી હેમાં તે ટીકા દાખલ કરી કલ્પિત નામથી છાપે છે તે ઘણું ખરાબ કહેવાય......અનુચિત, આક્ષેષપૂર્ણ કે 'કાશીલ લેખ કે સમાચાર કાઇ સમ્પાદકને મળે તે તે ગમે તેવી મહાન વ્યક્તિ તરફથી મળ્યા હોય તે છતાં છાપવા ન જોઇએ......કાઇ સસ્થા કે વ્યક્તિ સબંધમાં કેઇ ચર્ચ પત્રીએ સૂર્યદ લખી મેાકલી હેાય અગર અધિપતિને પેતાને જ ક્રાઇ યાદ કરવા જેવુ લાગતું હેાય તે સમાજહિતની દૃષ્ટિથી તે તેમ કરવાને હકકદાર છે, પરંતુ એ ક્યાદ જો એવા પ્રકારની હોય કે જે તે સંસ્થા કે વ્યક્તિને મિત્રબુદ્ધિએ લખી જણાવવાથી ક્ર્યાદ દુર ચાને સંભવ હેય, તે પ્રથમ હેને લખી જણાવવાની પ્રમાણિકતા અતાવવી જોઇએ અને તે પણ એક સત્તાધીશ કે દેવ તરીકે નહિ પણ મિત્ર તરીકેની ભાષામાં.જો હેતુ પરિણામ જોવામાં ન આવે તે પછી ઉચિત શખ્ખામાં તે કદ પ્રકટ કરવી એ પત્રકાનું કર્તવ્ય છે. ......કામેાત્તેજક અશ્લીલ અસભ્ય જાહેરખબરે ગમે તેવા સારે ભાવ મળતા હેાય તે પણ ન દાખલ કરવી જોઇએ..... પોતાના સમાજ અને એકદરે કેળવાયલી દુનિયામાં ચાલતી પ્રવૃત્તિનું દરેક પત્રકારને ભાન હે'વું જોઇએ અને વાયકા એ ભાન કરાવાને રણે અડેનિશ કાળજી રાખવી જોઇએ. હેનું વાંચન મહેળુ દેવુ જોઇએ અને જે સર્વેાત્તમ સત્તા કાઇના વગર આપ્યું તેણે લીધા છે. હેી જોખમદારીના સમ્પૂર્ણ ભાનપૂર્વક તેણે વર્તવું જોઇએ.
23.
વિજ્ઞાની, રાજ્હારીઓ, ધર્મગુરૂઓ વગેરેનું મ્હોટામાં સ્ટ્રાટ્ દુઃખ, ‘ગાંભીર’ રહેવાતી હેમણે માનેલી માન્યતા છે. હમે ગમે તે હા, પશુ ખુબ ચાલા, ફરવા જવાનું ન જ બની શકે તે થેડીક મીનીટ ખુબ દેશ–નાચેા. હમારા જડ યન્ત્રોને જોતી કસરત રૂપ કૂદવુંનાચવું એ કાંઇ હીણુપદ નથી. ટટાર રહેવું, છ.તી કાઢીતે ચાલવું, અમે કાંધ ઉદ્ધતાઇ નથી.
