________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
અંક ૧ લે ]
વચારકણિકા.
૧૩
અમારા સમાગમમાં આવનાર મલિન પણ ઉજવળ બને છે ! જા, જા. સ્વાથ માનવ! જા, તારા ને અમારા જીવન કે વિચારમાં મેળ ખાય તેમ નથી, એટલે જ તારા સંસર્ગથી દૂર જવા, અમે ઝડપભેર સાગર ભણી જઈ રહ્યાં છીએ.
કાર્ય-કારણ એ મહાવનમાં થઈ હું ચાલ્યો જતો ત્યાં મારી નજર એક મહાસભા પર પડી. વનમાં સભા કોની હાય ? વૃક્ષનાં મૂળિયાઓની મહાસભા ભરાણી હતી. અને એ સભામાં અટ્ટહાસ્ય અને કટાક્ષ-હાસ્યની મહેફીલ જામી હતી. ' હસતાં મૂળિયાંઓને મેં પૂછયું–“એ ભલાં મૂળિયાં ! આજ કાં તમે વ્યંગ-હાસ્ય, કટાક્ષ-હાસ્ય અને અટ્ટહાસ્ય કરે છે ? તમારે વળી હાસ્ય હોય ખરું?”
મારા આ પ્રશ્નથી સભામાં સ્તબ્ધતા છવાઈ ગઈ. એક અતિ વૃદ્ધ મૂળિયું બોલી ઊઠયું -“ભાઈ ! આજે અમે માનવજાતની અનાવડત અને અજ્ઞાનતા પર હસીએ છીએ. તમે રોજ હસે તો અમે કે'કવાર તે હસીએ ને ? જે, અમે જમીનમાં દટાણાં, ધૂળમાં રોળાણુ, અધકારમાં પૂરાણુ અને વૃક્ષને ખુલ્લી હવા અને પ્રકાશમાં કર્યું. આજે એ વૃક્ષ પર ફળો આવે છે ત્યારે, ડાહી કહેવાતી માનવજાત, એ વૃક્ષ અને ફળને વખાણે છે અને ધન્યવાદ આપે છે. પણ એના ઉત્પાદકને તે સાવ જ ભૂલી જાય છે. અરે! અમને તે સદા અનામી જ રાખે છે ને યાદ પણ કઈ કરતું નથી.
એટલે, અમને આજે બધાને હસવું આવ્યું કે, જુઓ તો ખરા, આ ડાહ્યા માણુની ગાડી બુદ્ધિ !-જે કાર્યને જુએ છે પણ કારણને સંભારતી પણ નથી ને સમજતી પણ નથી !
એમની આ વાત સાંભળી મને ગામડિયા મા-બાપના શહેરી છોકરા યાદ આવ્યા !
–-ચિત્રભાનુ (મુનિશ્રી ચંદ્રપ્રભસાગરજી )
For Private And Personal Use Only
