________________
શ્રી જૈન ધર્મ પ્રકાશ.
ઉપાયે એ પ્રાણીઓનાં જીવનનું રક્ષણ થતું હોય તે આપણે આપણું નાશવંત સૌદર્યતાને જતી કરવા શાને અચકાઈએ? વળી સૌદર્યતા અર્પવાનું કામ કરાજા વિના બીજા કોઈનું નથી, તેને આપનાર તેમજ છીનવી લેનાર પણ તેજ છે. ત્યારે હિંસાને પરિણામે મળતી મુલક સંદર્યતાને અસ્વીકાર આપણે કેમ ન કરીએ ?
એક વખત આપણી સુદામા જેવી સ્થિતિ થઈ જાય, આપણું સ્વરૂપને જોઈ બાળકે અને સ્ત્રીઓ આપણી ચેષ્ટા અને હાંસી કરવા ભલે કંકરને વરસાદ વરસાવે, અને ભલે માતાઓ આપણું નામ “હાઉ” પાડી બાળકોના રૂદનનું સાવન કરે, એ બધું સ્તુત્ય છે; પરંતુ હિંસાના કાર્યને ઉત્તિજન અને સહાનુભૂતિ આપવી એ સહસ્ત્રવાર નિંદ્ય છે. વિલાયતી વસ્ત્રને
એક વાર કકડો તૈયાર કરવામાં કેટલા જીની ચરબી વપરાતી હશે ? તેમાં કેટલા જીવને સંહાર થતો હશે ? કેટલા છો અશરણ મૃત્યુ પામતા હશે ? છેદન ભેદનની ક્રિયાઓથી તેમને કેટલું કષ્ટ અને કેટલી તીવ્ર વેદના થતી હશે ? " તેઓ બિચારા કેવા થરથર કંપતા હશે ? પ્રભુ જાણે. અહો ! મનુબેનાં કેવાં ઘાતકી હૃદય ! મીલમાલિકે પણ કેટલાક જૈન હોવા છતાં જેના લેચનમાંથી કરૂણ અને દયાનાં અશ્રુબિંદુઓ ટપકવાં જોઈએ તેવા પરમાત્માના કહેવાતાં અનુયાથીએ પિતાનીજ મીલમાં એવી ચરબી વાપરતા કેમ પાછું વાળી નહીં જોતા હેય? શું જેનો વિલાયતી વસ્ત્રથી વિભુષિત થઈ દયાળુપણાને દાવો કરી શકે ખરા ? શું એવા અપવિત્ર વસ્ત્રો વાપરી, અગણિત જીવોની હાય હારી, અને એવાં નિર્દય કામને ગણતરીમાં ન ગણી આપણે સંદર્યતા મેળવી શકીશું ? કદી નહીં. આ ફાની દુનીઆમાં થોડા વખતને વાતે ફક્કડ થઈ ફરવામાં હજારો નાનાં મોટાં પ્રાણીઓનાં વિનાશરૂપ કાર્યને ઉત્તેજન આપી રહ્યા છીએ; આથી આપણા આત્માની મલીનતામાં કેટલું વધારે થતું હશે ? વિલાયતી વસ્ત્રોનો શેખ અને મેહ આપણને અભિમાનસાગરમાં ઘસડી જાય છે. તુલસીદાસના વચન “પાપમૂળ અભિમાન” પ્રમાણે અભિમાનવડે કર્મના મોજાંએ સાથે આપણે અફળાઈએ છીએ. શુદ્ધ વસ્ત્ર ધારકે સુખી અને સૌંદર્યશાળી તે બને છે, એટલું જ નહિ પણ દેશની ને ધર્મની ગયેલી લાલી પુનઃ સંપાદન કરવાનું મેટું માન મેળવે છે, હજારે પ્રાણીઓના અપાતાં નિરર્થક બળિદાનના ઘેર પાપથી મુક્ત થાય છે. આપણે પ્રાચીન અને અવિચ્છિન્ન પ્રભાવશાળી શાશ્વત જૈનધર્મ શુદ્ધ દયાને માટે વિશ્વ વિખ્યાત છે. આપણા ધર્મને અહિંસાવાદ બીજા કેઈ ધર્મમાં દષ્ટિગોચર થતું નથી, છતાં ખાદી પહેરવા અને તેથી સુંદર બનવામાં આપણે આગળ ધસતા નથી. નાનાલાલ
