Buddhiprabha 1961 10 SrNo 24

Author(s): Chabildas Kesrichand Sanghvi, Bhadriklal Jivabhai Kapadia
Publisher: Buddhiprabha Samrakshak Mandal - Khambhat

Page 15

સ્નેહા ભાવે અને કરુણાભર્યો હૃદયે પુત્ર વમાનને સમાવે છે, મનાવે છે, પ્રેમાળ માતાના મમતાભર્યું આગ્રહને વશ થઈ વર્ધમાન વિવાહ માટે હા ભણે છે.
માદ્ધ નથી, મારૂ મન સંસાર ઉપરથી ઉડી ગયુ છે. વહાલા માતા પિતા હતા ત્યાંસુધી સ'સારમાં રહેવાનું નક્કી કરેલું. વહાલા માતા પિતા સ્વગે સિધાવ્યા. હવે આપ રજા માપે, ત્યાગ માગ પ્રતિ પ્રયાણુ કરૂ ?
માતા પિતાએ વર્ધમાનને ચÔાદા સાથે પરણાવ્યા. લગ્નજીવવા ફળ તરીકે તેમને પ્રિયદર્શીના પુત્રીરત્નસાંપડ્યું. વમાનની અાવી વર્ષની વયે થતાં વહાલા માતા પિતા સ્વગે સિધાવ્યા વહાલા માતા પિતાના વિયાગ
મેટાભાઈ નંદિવર્ધન દુઃખી દુઃખી થયા. કહ્યું. ‘ વહાલા ભાઈ! માતા પિતાને વિયાગ ૬જુ તાજો જ છે. તેમના વિયોગનું દુઃખ હજી શમ્પુ' નથી. ત્યાં તમારે વિયેલ મતે વમાનને ઘણાં સાલવા લાગ્યા. પણ ભાવી-શે સહેવાશે ? માટે પ્યારા ભાઇ ! એવી વાત ભાવને સમજવાવાળા સમજુ વધુ માને
ન
કરે, ' પરંતુ વમાનનો મક્કમ નિર્ણય
મનને મનાવ્યું.
માતા પિતા સ્વર્ગે સિધાવતાં ખાલી પડેલી પિતાની રાજ્ન્મ બાદી દેશભાવવા મોટાભાઈ નદિવર્ધન વધ માનને વહાલથી ખૂબ આગ્રેડ કરે છે, જે રાજ્યગાદી માટે પુત્ર પિતાના અને ભાઈ ભાઈ ને નાશ કરવા તૈયાર થાય છે. તે રાજ્યગાદી ખુદ મોટાભાઇ વ્હાલા નાનાભાઈ વમાનને શેલાવવા વહાલી ખૂબ પાગ્રહ કરે છે. કેવો ભવ્ય વધુ પ્રેમ ! કેવા ભવ્ય વ્રતૃભાવ ! રમ અને ભરતના પ્રેમનુ કેવું આાદ આ ઉદાહરણુ ! આ સંસ્કૃતિની કેવી ઉજ્જવળ આ યશેગાથા !
$
વમાનનું મન તા વિરાગી જીવન હતું. મન સ’સાર છેડી ત્યાગ જીવનને કયારનુ એ તલસી રહ્યું હતું. એ વર્ધમાન રાજ્યગાદી માટે હા ભળે ? કહ્યું, મેટાભાઈ ! આ શું આલ્યા ! રાજગાદી તા આપ જ શાણાયા. આપને અપ્રતિમ બન્યુ પ્રેમ રાજ્યગાદી પર મને શોભાવી કૃતકૃત્ય થવા તલસી રહ્યો એ હું જાણું છું, પણ મટાભાઇ ! મને કશાના
છે.
જોઈ એ વર્ષે થે.બી જવા વિનવ્યા, મોટાભાઇની
ઈચ્છાને માન આપી લમાન એ વર્ષોંચે.ભ્યા, પણ એક સાધુ પુરુષની જેમ નિર્લેપ. નહી કશામાં રાગ કે નહીં કશામાં મેહ, સાધુ પુરુષની જીવનચર્યાથી એમણે એ વર્ષો વીતાવ્યા.
૩૦ વર્ષની ભર યુવાનયે વમાને સસારના ત્યાગ કર્યો, સર્વની વિદાય લ વર્ધમાન ચાલી નીકળ્યાં. ધમને જતાં જોઈ મેટભાઇ દિવર્ધન, પત્નિ યશદા, પુત્રી પ્રિયદર્શના, બહેન સુદર્શના તથા સ જનસમુહની ઋાંખા સુધી છલકાઈ ગઈ. દૃષ્ટિપથમાં આવે ત્યાંસુધી વમાનને જતાં સૌ જોઇ રહ્યા,
વધુ માને નિશ્ચલ ધ્યાન લગાવ્યું. ઘેર તપ તપ્યા. ભયંકર ઉપસ ——ઉપદ્રવ સહુન કર્યો. આકરી કસોટીમાંથી પસાર થયા.
બાર બાર વર્ષની વમાનની અતિ ઉચ સાધના ફળી, જ્ઞાનના પૂર્ણ પ્રકાશ વમાને આત્મસાત્ કર્યાં—વમાનને કૈવલ્યજ્ઞાનની પ્રાપ્તિ થઈ.