Atmanand Prakash Pustak 089 Ank 01 02

Author(s): Pramodkant K Shah
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

કુરબાની' કહેવામાં આવે છે. વૈદિક ધર્મમાં આને અશુભ ક્રિયાઓ, પ્રવૃત્તિઓ આદિ પરથી મમત્વે ઉત્સર્ગ, બલિદાન કે સર્વસ્વ સમપણ કહેવામાં દેડી દેવું અથવા તે એનો સંપૂર્ણ ત્યાગ કરે આવે છે. ખ્રિસ્તી ધર્મમાં એને સેકીફાઈસ” કહે એને બુભ કહે છે. વ્યુત્સગ ત્યારે જ તપ છે, તે માટે ગમે તે શબ્દ વપરાય, પરંતુ એની બને કે જ્યારે એની પાછળ કોઈ સ્વાર્થ, પ્રલેશન, પા ચમા જાવ તે એક જ હોય છે. એ બીજી ભય, વાસના કે કામના ન હોય. વાત છે કે સમય જતાં એ ધર્મના સ્વાર્થ ધ લોકેએ
આત્માનું સ્વ- રાજ્ય પોતાના ક્ષુદ્ર પવાર્થને ખાતા એનો એ અર્થ કર્યો હોય. કુરબાનીનો અર્થ છે પિતાની આહુતિ
આપણી દષ્ટિ સાંસારિક પદાર્થોના આસકત અગવા તે પિતાની પ્રિય વસ્તુનું ખુદાને સમર્પણ.
હે છે આથી સંસારના પદાર્થો ૨મણીય લાગે તે આમાં કોઈ નિર્દોષ જીવની કતલની વાત તે કર્યાય
આ રાગ છે. રાગને કારણે આત્મા મમત્વ બુદ્ધિમાં આવતી નથી ! આવી રીતે પહેલાં ભારતવર્ષમાં ખપી જાય છે. કઈ પણ વસ્તુને જેવી, સાંભળવી, નિદોષ પશઓનો બલિ ચઢાવાતા હતા. પરદન સુંઘવી, સ્પર્શવી કે ચાખવી તે પાપ નથી પરંત અમય જતાં એ પ્રથા સર્વથા બંધ થઈ પરંતુ
કે પ્રત્યેક શરીર ધારીને માટે આવું કરવું અનિવાર્ય માજે કરી દેવદેવીઓની સમક્ષ છે. મને નામે પણ આવશ્યક હોય છે. પછી તે ભલે પંચ મહો. બાશ અને ભેસ વગેરેને બાહ્ય ચઢાવવામાં
ગ્રતધારી સ ધુ કમ ન હોય શરીર છે ત્યાં સુધી આવે છે. ધર્મને નામે થતો આ અધમ છે. જોવાની, સાંભળવાની, ચાખવાની, સેવાની હકીકતમાં બલિ આપવાનો હતે કામધાદિ પશુ
આદિ ક્રિયાઓ થતી રહે છે પરંતુ જ્યારે આપણે એના અને તેમ કરવાના હતા અજ્ઞાન - માહ મનોછિત નtતુને જોઈને એને પર આસકત થઇ એ આદિ કષાય, પરંતુ સાથી માણસોએ અને છીએ. મધુર કર્ણપ્રિય શબ્દ સાંભળીને મુગ્ધ થઈ અનર્થ કરીને એક મિથ્યા પરંપરા ઉભી કરી હ8ીએ છીએ. વાદિષ્ટ વાનગી ચાખ્યા પછી તેને
અધિક પામવા માટે આતુર બની જઈએ છીએ. આમ વ્યુત્સર્ગને અર્થ સમય આવે પિતાનું કે મળ અને ગલીપચી કરે તેવું તુને સ્પર્શ શરીર, પિતાને સંધ, પિતાને સમસ્ત સામગ્રી કરી હત થઈ જઈએ છીએ. તે રામ છે. કોઈ (ઉપધિ) તથા પિતાના શુભારાભ કોને છોડવા સુગંધીત પદાર્થની મહેક અનુભતા ર બની કુરબાન કરવા, બલિદાન, છાવર કે સમા જઈએ છીએ. અથવા તે ઈ કુરૂપ તુ જતાં કરી દેવા.
બ્રશ કરવા માંડીએ છીએ નિંદા કે અપશબ્દ જેવા બીજા શબ્દોમાં કહીએ તે આપણા પર આવતા
કછાકટુ શબ્દો સાંભળીને ધુંવાડું થઈ જઈએ સંકટ કે ઉપસર્ગને સમયે ધર્મ પર દઢ શ્રદ્ધા
છીએ. આ કઠવી કે બેસ્વાદ ચીજને શાખતા જ છે ઈ. સત્ય કે સિદ્ધાંતને ખાતર અથવા ઘૂ ઘૂ કરવા માંડીએ છીએ. કર્કશ અને ખરબચડી તે કન્ય પર આવતી આપત્તિમાં એમના શાશને વસ્તુને સ્પર્શ થતાં અકળાઈએ છીએ અને બદબૂ માટે સર કે શહેર સમય જતુએ. સગા
ધરાવતા પદાર્થોન દુગ ધ નાકમાં પહેલાં જ મોટું સંબંધ આદિ ચેતન અથવા તે માન, દુકાન,
મચઢવા માંડીએ છીએ. આ બધા રાગ ધન, જમીન જાયદાદ, જહા-પા જેવા જ
કંપની પરિણતિ થાય છે.
છે પહાને છેડવા એ જ રીતે , ષ, કાય, ' ૨ ગઢ જિન પર થી ઠબંધન થાય છે, વિષયવાસના, મેહ, ધૃણા જેવા શાર સાથે આમ ખુલ્સમાં તપમાં એક બાજુ બાહ્ય વસ્તુઓને સંબંધ દુર્ભાવ અથવા તો શરીરને અનુલક્ષીને થતી ત્યજવાના અભ્યાસ કરે છે પડે છે. અને અય
આ આનંદ, પ્રદ