Atmanand Prakash Pustak 040 Ank 07

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 7

zul33
3. S[
ર
વી
તા. ૨૫–૧–૪૩.
ચન્દ્રવાસર.
વડવા-ભાવનગર.
||||||33|||||||||||||
B
[33
शेषान्योक्ति.
ોજ ( અનુષ્ટુપ )
अनेके फणिनः सन्ति, भेकभक्षणतत्पराः । _ત્ર હિરોશોચ, ધળીધરઃ સમઃ ।। ૨ ।
દુનિયામાં બનતા બનાવાના અવલેાકનથી આપણને સ્પષ્ટ પુરાવાએ મળે છે કે બહુધા માનવશક્તિ ગરીબાને દબાવવા એ જ પોતાની શક્તિની સફલતા માને છે, આ પ્રકારની માન્યતા મનુષ્યજીવનને છેક ક્ષુદ્ર પ ંક્તિમાં મૂકે છે. કાઇ સયેાગેાવશાત્ જ્યારે માનવને સત્તિ પ્રાપ્ત થાય છે, ત્યારે જરૂર એ શક્તિના સદુપયોગ કરી આ જીવનયાત્રા સફલ કરવી એ જ ઊંચામાં ઊંચી કન્યતા છે. શક્તિ કે સમૃદ્ધિએ અડ-અવિચ્છિન્ન રહેતી નથી, રહી નથી તેમ રહેવાની પણ નથી જ; પણ એ સ ંપત્તિએ જ્યાં સુધી આપણા હાથમાં છે, ત્યાં સુધીમાં તેને જનસમાજના હિતાર્થે પરમાર્થે વાપરવા, દુ:ખિયાનાં દુઃખા ફેડવાં, હૃદયમાં ગરીબીના કારી જખમે પર સહાયતાના ઠં‘ડા મલમપટ્ટાએ લગાડવા વગેરે ધાર્મિક ક્રિયાએ કરી “ આવ્યે દિ એળખવા ” એ જ સર્વોત્તમ ફરજ કે ધર્મ છે. જો મેહાંધ થઇ એ શુભ લહાવા ન લઇ શકાયેા તા આ “ વાર તિ ઝી ચાંત્તિ મેં આવર અંધેરો દે।”
ઉપરની અન્યાક્તિના માર્મિક ભાવ બહુ સમજવા જેવા છે. કવિ કહે છે કે આ પૃથ્વીની પીઠ પર એવા સપો તા અનેક અગત્તુિત છે કે જે માત્ર દેડકાં જેવા પ્રાણીઓનું ભક્ષણ કરીને ઉદરનિર્વાહ ચલાવે છે અર્થાત માત્ર પેાતાનું પેટ, અને તે પણ નાનાં, નિર્મળ પ્રાણીના ભાથી જ ભરે છે, પણ જેમ શેષનાગ પેાતાની પીઠ પર આખી પૃથ્વીના ભાર વહન કરે છે અર્થાત્ પોતે ભારરૂપી દુ:ખ વેઠીને પણ જગતને શાંતિ આપી રહ્યો છે, એ જ પ્રમાણે વૃક્ષા, સતા, મેઘ અને પરમાથી જના જે સદા પરદુ:ખભંજનમાં પેાતાની ઇતિ કવ્યતા માની ક વ્યનિષ્ઠ જ સદા રહે છે. એવી પરમાર્થ પ્રેમી વિભૂતિ જ જગદ્ય-જગતમાન્ય છે. તેઓની જ અલિહારી છે.
આ નિત્યએધક પ્રકાશ પત્રના વહાલા વાચક બન્ધુએ ! છેવટ નમ્ર વિજ્ઞાપન કરું છું કે આપણે પણ શક્તિ અનુસાર-‘ફૂલ નહીં તેા ફૂલની પાંખડી'થી પણ ગરીબાની સહાયતા અને ગર્વિષ્ઠપણાના ત્યાગ એ બે રૂડા માગે વિચરવા હંમેશા તત્પર રહીશું.
લિ॰ પરમા મા ના પંથી, રેવાશંકર વાલજી બધેકા, નીતિધર્મોપદેશક, ઉ. કન્યાશાળા–ભાવનગર.
KK..........................................
............................................................