________________
વહાલસોયી છોકરીને સહુ ‘સ્વીટી' એવા હુલામણા નામે બોલાવે.
અગિયાર વર્ષની સ્વીટી નિશાળના દરવાજે આવી. એને બરફગોળો બહુ ભાવે. નિશાળના દરવાજા પાસે ઊભેલા બરફગોળાવાળાને ગોળો બનાવવા કહેવા લાગી.
સહુ સખીઓ તો આગળ ચાલી. નિશાળ છૂટી પછી ઊભું રહે કોણ ?
થોડી વારમાં નવી દિલ્હીનો મોગલ પાર્ક વિસ્તાર સુમસામ થવા લાગ્યો. બરફગોળો લઈને સ્વીટીબહેન
તો ચાલવા લાગ્યાં. એમણે જોયું તો નિશાળના દરવાજા 9 નજીક ત્રણેક સાધુ આંટા લગાવે. - કેવા સાધુ ! જાડા-તગડા સાધુ ! મોટી-મોટી આંખોવાળા સાધુ ! ભગવાં કપડાં અને લાંબી મૂછદાઢીવાળા સાધુ ! આ સાધુઓ આમ જાય ને તેમ જાય! આમ જુએ ને તેમ જુએ !
બધા સાધુઓએ મોટાંમોટાં વજનદાર પોટલાં ઊંચકેલાં. આગળ પોટલું, વળી પીઠ પાછળ પોટલું. પોટલાંનો ભાર ઘણો. વારંવાર ખભા પર બરાબર ટેકવે. સ્વીટીબેન તો બરફગોળાની મોજ માણતાં માણતાં
ઘર તરફ ચાલવા લાગ્યાં. એવામાં એક અચરજ એની નજરે ચડ્યું.
એક સાધુની પીઠ પરના પોટલામાંથી બહાર કશુંક લબડે ! ધ્યાનથી જોયું તો જણાયું કે કોઈનો નાનકડો પગ લટકી રહ્યો છે !
સ્વીટી પડી વિચારમાં. પોટલામાં તો પહેરવાના કપડાં હોય, ભોજન માટેનાં વાસણ હોય, પણ એમાં નાનકડો પગ તે હોતો હશે ?
સ્વીટી એમ મુંઝાય તેવી નહોતી. ન સમજાય તેવી બાબતને મફતની માથાકૂટ માની જવા દે તેવી ન હતી. કશું અજાણ્યું જુએ, તો એને જાણ્યા પછી જ પગ વાળીને બેસે.
એને થયું, લાવ જરા નજીક જાઉં ! જોઉં તો ખરી ? કે આ પોટલામાં ભર્યું છે શું ?
સ્વીટી બિલ્લીપગે આગળ વધી. ધીરે રહીને નજીક સરકી. મુખ ઉપર ભારે ચુપકીદી, પણ આંખો ઘણી | ચાલાક !
સાધુની નજીકથી પસાર થઈ. પોટલાની પાસેથી તે આગળ વધી તો એથીય અદકું અચરજ થયું !પોટલામાંથી બીએ એ બીજા 0-0-0 -0-0-0-0--8 ૧૭
0
0
0
0
0
0
૧૩) - 0-0-0-0-0-0-0-0-0-0- ઝબક દીવરી
