________________
પલંગ પર સૂવા ગયાં. પરંતુ એવાં જ ઊછળીને નીચે પડ્યાં. એમને વાઈ-આંચકી આવી હતી. જિંદગીમાં પહેલી જ વાર આવું થયું હતું.
મોંમાંથી ફીણ નીકળે. દાંત વચ્ચે જીભ કચડાઈ ગઈ. ધીરેધીરે મોંમાંથી લોહી પણ વહેવા માંડ્યું.
દમયંતીબહેન વધુ ને વધુ ઊછળતાં હતાં. જોરજોરથી બૂમ પાડતાં હતાં. એમની દશા એવી હતી કે ભલભલાની મતિ મૂંઝાઈ જાય.
શું કરવું તે સૂઝે નહિ, કોને કહેવું તે યાદ ન આવે. ક્યાં જવું તે દેખાય નહિ.
મોટાં હાંફળાં-ફાંફળાં થઈ જાય ત્યાં બાળકોનું તો શું ગજું ? એ તો ગભરાઈને મોટી પોક મૂકે, માથાં પછાડે. પણ પ્રજ્ઞા એવી કાચી માટીની ન હતી. આફત સામે લડનારી હતી. પાછી પડનારી નહિ.
એણે તરત જ નોકરને બોલાવ્યો. બંનેએ મળીને દમયંતીબહેનને પલંગ પર સુવાડ્યાં. બરાબર પકડી રાખવા નોકરને કહ્યું. પ્રજ્ઞા તરત જ ટેલિફોન પાસે ગઈ. નંબર તો એની ડાયરીમાં નોંધેલા જ હતા. તરત પિતાને ફોન કર્યો. એમને કહ્યું કે “મમ્મીને કંઈક થઈ ગયું છે. તમે તરત જ ઘેર આવો.” આ સમયે માતાની
૨૩
010
Plz m0-0-0-0
ચીસ સંભળાતી હતી. એનું દર્દ વધતું જતું હતું.
પ્રજ્ઞાએ ફરી પોતાની નાનકડી ડાયરી ઉથલાવવા માંડી. બીજો નંબર મેળવ્યો. તરત જ પોતાના કુટુંબના ડૉક્ટર ખંડુજાને ફોન કર્યો. પોતાની મમ્મીની ભયાનક હાલતની જાણ કરી. વિનાવિલંબે ઘેર આવવા વિનંતી કરી.
આવે વખતે ભલભલા મૂંઝાઈ જાય. કદાચ મૂંઝાઈ ન જાય તો પૂરું બોલી શકે નહિ, ત્યારે આ તો હતી માત્ર આઠ વર્ષની બાળકી. પણ એ ગભરાયા વિના બોલતી હતી. એણે તરત જ પોતાનાં નજીકનાં એક-બે સગાંને પણ જાણ કરી.
પાંચ મિનિટમાં તો ડૉક્ટર ખંડુજા આવી ગયા. એમણે તરત જ સારવાર શરૂ કરી દીધી. દમયંતીબહેનની સ્થિતિ વધુ ને વધુ કફોડી થતી જતી હતી.
થોડી વારમાં પ્રજ્ઞાના પિતા આવી ગયા. ધીરેધીરે મિત્ર અને સંબંધીઓ એકઠાં થવા લાગ્યાં. દમયંતીબહેનની હાલત જોઈને એમનો નાની ઉંમરનો નોકર તો સાનભાન ગુમાવી બેઠો હતો. દર્દીને છોડીને એ ક્યારે ઘેર પહોંચી ગયો એની એને ખુદને પણ ખબર ન હતી.
જનનીને નવજીવન આપ્યું !
