________________
શ્રીમદ્ રાજચંદ્ર-આત્મકથા અને ત્રણથી ચાર વધે તે માર્ગમાં ગાળવામાં આવ્યા હોય તો ૩૬મે વર્ષે સર્વસગપરિત્યાગી ઉપદેશકનો વખત આવે, અને
લોકોનું શ્રેય થવું હોય તો થાય માર્ગ પ્રકાશવા
નાની વયે માર્ગને ઉદ્ધાર કરવા સબધી જિજ્ઞાસા વર્તતી લક્ષ થવાના કારણે
હતી, ત્યાર પછી જ્ઞાનદશા આવ્ય કર્મ કરીને તે ઉપશમ જેવી થઈ, પણ કોઈ કોઈ લોકો પરિચયમાં આવેલા, તેમને કેટલીક વિશેષતા ભાસવાથી કંઈક મૂળ-માર્ગ પર લક્ષ આવેલો, અને આ બાજુ તો સેંકડો અથવા હજારો માણસો પ્રસગમાં આવેલા, જેમાથી કઈક સમજણવાળા તથા ઉપદેશક પ્રત્યે આસ્થાવાળા
એવા એક માણસ નીકળે. એ ઉપરથી એમ જોવામાં આવ્યું મૂળમાર્ગ-ઉપટેકની ખામી, કે લોકો તરવાના કામી વિશેષ છે, પણ તેમને તેવો યોગ તે માટે “પર બાઝતો નથી જો ખરેખર ઉપદેશક પુરુષનો જોગ બને તે દષ્ટિ તેમાં નડતર ઘણા જીવ મૂળમાર્ગ પામે તેવું છે, અને દયા આદિન વિશેષ
ઉદ્યોત થાય એવું છે એમ દેખાવાથી કઈક ચિત્તમાં આવે છે કે આ કાર્ય કોઈ કરે તે ઘણું સારું, પણ દષ્ટિ કરતાં તેવો પુરુષ ધ્યાનમાં આવતો નથી, એટલે કઈક લખનાર પ્રત્યે જ દષ્ટિ આવે છે, પણ લખનારનો જન્મથી લક્ષ એવો છે કે એ જેવું એકકે જોખમવાળુ પદ નથી, અને પોતાની તે કાર્યની યથાયોગ્યતા જ્યા સુધી ન વ ત્યાં સુધી તેની ઇચ્છામાત્ર પણ ન કરવી, અને ઘણું કરીને હજુ સુધી તેમ વર્તવામા આવ્યું છે માર્ગનું કંઈ પણ સ્વરૂપ કઈકને સમજાવ્યું છે, તથાપિ
કોઈને એક વ્રતપશ્ચખાણ આપ્યું નથી, અથવા તમે મારા ગુરુપણું દરિત
શિષ્ય છે, અને અમે ગુરુ છીએ એ ઘણુ કરીને પ્રકાર ન કરવું
દશિત થયો નથી કહેવાનો હેતુ એવો છે કે સર્વસગપરિત્યાગ થયે તે કાર્યની પ્રવૃત્તિ સહજસ્વભાવે ઉદયમાં આવે તો કરવી એવી માત્ર કલ્પના છે તેનો ખરેખરો આગ્રહ નથી, માત્ર અનુકપાદિ તથા જ્ઞાનપ્રભાવ વર્તે છે તેથી ક્યારેક તે
