________________
ખંડ ૪ / ઢાળ ૧૪
૩૫૧
મન માને તે ઇહાં હુઓ, જોઈએ હવે શું કાજ; ક૨શે તેહને જોયવું, આળસ ન કરવું આજ. એહવે લોહખુરો લવે, રાજાએ દુગણો માલ; દીઘો છે તે લીજીએ, આપણ થઈ ઉજમાલ. વજ્રજંગ હવે બોલીઓ, શું ભિક્ષુક લૂંટે થાય; સાંભળીએ છે એહવું, જે આવ્યો છે રાય. તસ રકોશે સોવન પુરુષ છે, તે લીજે જો આજ; તો બીજી ચોરી કિસી, સીઝે આપણું કાજ. તુજમાં છે અવસ્વાપિની, વિદ્યા હું ઘન ગંથ; તુજ ભત્રિજમાં એકલો, એક વાર સંબંધ. દીઠું નયણે ન વીસરે, શબ્દવેધ પણ એમ; તોશું આપણથી અછે, કાંઈ અગમ્ય કહો કેમ. લોહખુરો કહે તે ખરું, પણ એ મહોટા રાય; ન્યાયી ધર્મી ને ભાગ્યઘણી, ૪દાતા-મુકુટ કહાય. ૮ તે માટે એ નૃપ તણું, લેઈ ન શકે કોઈ ધન્ન; ઉદ્યમને અફળો હોયે, માનો મુજ વચન્ન. ૯ એમ પમંતરણું તે કરી, લોઠે મંત્રી ઘૂલ; લેઈને તે સંચર્યા, ગાયનગૃહ પ્રતિકૂલ. ૧૦ ચાલ્યા ત્રણ તે ઉદ્યમી, દેઈ યામિકને ઊંઘ; ગાયનને ઘર તે ગયા, દ્રવ્ય લીએ ઘન શુદ્ધ. ૧૧ મર્મ જાણ રાજા પ્રથમ, ગયો ગાયન ઘર તામ; દીઠું સઘળું તેહનું, કરણી ચોરી કામ. ૧૨ તે ઘન લેઈને વળ્યા, વિદ્યા લેઈ તતકાલ; ભૂમિગૃહે ધન પેખીયું, ઉપર શિલા વિશાલ. ૧૩
૨
૩
૬
દૃઢ કરી ઘન પુર બાહિરે, સૂતા મઠમાં આવી; યોગીનો વેશ લેઈને, મુખ તંબોળને ન્યાવ. ૧૪
૧. બોલે, કહે ૨.ભંડારમાં ૩. ભાગ્યશાળી ૪. દાનવીરશિરોમણિ ૫. મંત્રણા ૬. લોહખુરે ધૂળ મંતરીને સાથે લીધી ૭. પહેરેગીર, ચોકીદાર, સંત્રી
