________________
૨૩૦
શ્રીચંદ્ર કેવલીનો રાસ
આગતને સ્વાગત, પૂછી બહુ પરે તાસ, જામાતા જમાડી, શયન કરાવ્યું પાસ, પતિ સ્નેહલ વચને, જેમ જેમ બહુ આશ્વાસી, તેમ તેમ તસ બહુ દુઃખ, વેદે મન જેમ દાસી. ૬ ત:સ્નેહેં મનોમવાં નનયંતિ માવા, नाभीभुजस्तनविभूषणदर्शितानि. वस्त्राणि संयमनकेशविमोक्षणानि,
भूक्षेपकंपितकटाक्षनिरीक्षणानि. १ ભાવાર્થ-નાભિ, હાથ, સ્તન, ઘરેણાં, તેનું દેખાડવું, તથા વસ્ત્રની નીતિને બાંઘવી તથા વારંવાર છોડવી અને કેશને છૂટા મૂકવા, ભ્રકુટિએ કંપિત એવા કટાક્ષે કરી જાણવું એ સર્વ ભાવો કામદેવ કૃત સ્નેહને ઉત્પન્ન કરે છે.
એમ કરતાં નિદ્રિત, પતિ જાણીને ઉઠી, સખીને ઘરે જાવા, જોઈ જે હવે લૂંઠી, તવ વાટે ચોરે, જાતી તેહવી દીઠી, મદનાતુર ચંચળ, સહજ કુશીલ ઉક્કીઠી. ૭ તેણે સ્થાનક તેણે દિન, ચહુટે સંગમ સ્ત, કોઈ નર ને નારી, સંગે પ્રથમ વિરતંત, તેહવા માંડે તે પણ, કર્મસંયોગે આવી, રાજપુરુષને યોગે, કર્મસંયોગે ભાવી. ૮ કોટવાળે હણીઓ, રાજપુરુષ ચોર ભ્રાંતે, હવે કામાતુર સા, દેખે વિતથ થઈ વાતે તે મૃતક આલિંગ, સુગંઘ દ્રવ્ય પૂજે, મુખ ચુંબન વારં,– વાર કરે નવિ બૂઝે. ૯ ચોરે તે સઘળો, દીઠો કામ વિલાસ, એ એ સ્મરપરવશ, મોહ તણો એ પાસ, તવ યક્ષે ચિંત્યું, શબ શરીરમાં પેશી, વિલસું એ સ્ત્રીને, પૂર્ણ કરીને હોંશી. ૧૦ યક્ષે તસ નાસા, દંત સંઘાતે ત્રોડી, જઈ વૃક્ષ બેઠો, મૃતક દેહ ગયો ઊડી,
