________________
રાજાની આજ્ઞા થતાં જ તે બન્ને રથ ઉપર આરૂઢ થઇ ગઈ. કિન્તુ તે સમયે અષ્ટાને એક વાત યાદ આવી. અને તે રથ પરથી ઉતરીને કહેવા લાગી:–
“હે દેવ ! હું હારે, રન અને આભૂષણોથી ભરેલ કરંડી ઘેર ભૂલી આવી છું. હે પ્રાણવલ્લભ ! હાં સુધી હું તે લઈ પાછી ન આવું ત્યાં સુધી આપકૃપા કરી અહિં જ ઉભા રહેજો ! ”
બસ ! આટલું કહીને સુચેષ્ટા રાજમહેલ તરફ ગઈ. હેના ગયા બાદ સુલતાના બુદ્ધિમાન બત્રીસ પુ રાજાશ્રેણિકને કહેવા લાગ્યા કે: “શત્રુના સ્થાન ઉપર વધારે વાર ઉભા રહેવું ઊંચિત નથી. યદિ કેઈ દેખી જશે. તો મહેદી આપત્તિ આવવા સંભવ છે. આ વચનેને સાંભળી રાજાએ પિતાના સાથીઓને ચાલવાની આજ્ઞા આપી. સેનાએ પ્રયાણ કર્યું. રથ પર કેવલ ચિલણાજ રહી અને તે રથ પણ ચાલ્યો. તે રથની પાછળ બધી સેના ચાલી અને તે બધી સેનાની પાછળ સુલસાને બત્રીસ પુત્રના રથ રક્ષક થઇને ચાલ્યા. - હારે રાજા શ્રેણિક અને સેના થોડે દૂર નિકલી ગઈ
હારે સુષ્ટા તે સ્થાન ઉપર આવી. આ સ્થાન ઉપર સુષ્ટાએ ન કઈ રથ દેખે તેમ ન કોઈ મનુષ્ય દેખે, આથી તે ઘણું ગભરાઈ અને પિતાના મનમાં વિચાર કરવા લાગી કે ગમે તેમ હો, પરતુ રાજા કેઈ છળભેદી હતે. બસ ! “હાય” “હાય” કરીને એકદમ રવા લાગી અને કહેવા લાગી:
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
