________________
( પર )
દ્વાદશ પ્રકરણ.
ૐ રગથી નાઠેલ શ્રેણિકરાજા ચિલ્લણાને રથમાં બેસાૐ ડીને ઘણેજ દૂર નિકળી ગયા. શ્રેણિકરાજા પોતાના મનમાં એજ વિચારતા હતા કે ‘હું સુજ્યેષ્ટાને થપર એસાડી લેઇ આવ્યે છું.” થોડા સમય બાદ મ્હારે રાજાને, પાછળ પડેલા શત્રુઆને ભય મટી ગયા, ત્હારે રાજાએ કહ્યું:- “હું સુજ્યેષ્ઠે.........” આ વાક્ય પૂરૂ' થયુંજ નહિં તેટલામાં તેા રથની અ'દર બેઠેલી સ્ત્રી કહેવા લાગી કે:‘ હે રાજન ! હું સુજ્યેષ્ટા નથી, તે તે ğાંજ રહી ગઈ, હું રહેની ન્હાની બહેન ચિહ્નણા છું, ”
“
રાજાશ્રેણિકે કહ્યું:- “ હે સુન્દરિ!હમારી રૂપકાન્તિની પ્રભા પણ અનુપમજ છે, સુજ્યેષ્ટાની સહેારા શું કોઇને પણ મનેાજ્ઞા થવામાં કમ થઈ શકે ? હે કામિનિ ! હું હુને પ્રાપ્ત કરીને અત્યન્ત પ્રસન્ન છું. પૂર્વનાં કોઈ પરમ પુણ્યથી તું ને મળી છે.
""
એ પ્રમાણે રાજાશ્રેણિક અને ચિલ્લણાની ઘણે દર સુધી થાતચીત થતીજ રહી. રાજા, ચિલ્લણા સુંદરીને પામી અત્યન્ત પ્રસન્ન થયા. રાજાને આ આનંદમાં પણ પેાતાના ૩૨ સુભટાનું મૃત્યુ બરાબર યાદ આવી જતુ` હતુ` અને તેથી
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
