________________
તેમની વિદ્વત્તાની પ્રશંસા સાંભળી સમ્રાટે પોતાની સભામાં તેમને આમંત્ર્યા. ઘણાં બધાં આમન્ત્રણ પછી એકવાર તેઓ સભામાં આવ્યા.
પહેલી જ વાર તેમને જોનાર સભામાં બેઠેલા પંડિતો હસી પડ્યા. પહેલાં તો હતું તેમના મનમાં કે ઋષિ કેવાય પ્રભાવશાળી હશે. આ તો કોથળીમાંથી બિલાડી નીકળી !
પંડિતો હસ્યા. ઋષિએ સામે સ્મિત વેર્યું. તેઓ જરાય હતપ્રભ બન્યા નહોતા. ઊલટું, તેમણે સમ્રાટનો ઊધડો લેતાં કહ્યું : આ તમારી પંડિતોની સભા છે કે ચમારોની સભા છે ? ચામડાને જુએ તે તો ચમાર કહેવાય. આ બધા ચમારોને કેમ અહીં ભેગા કર્યા છે ?
પંડિતોની હાલત તો એવી થઈ કે કાપો તો લોહી ન નીકળે. અને પછી ઋષિએ જ્ઞાનની એવી ઊંડી, તલસ્પર્શી વાતો કરી કે પંડિતો તેમનાં ચરણોમાં ઝૂકી પડ્યા.
‘નરદેહાદિક દેખકે, આતમજ્ઞાને હીન...' મનુષ્યનો રૂપાળો કહેવાતો દેહ કે સંપત્તિ આદિને જોઈને અનાત્મજ્ઞ પુરુષ અહંકારમાં આળોટે છે. ‘કેવું મારું રૂપ !'
સનત્કુમાર ચક્રવર્તી રૂપવાન હતા. રૂપનું અભિમાન પણ તેવું જ. એકવાર દેવસભામાં ઈન્દ્ર મહારાજે તેમના રૂપની પ્રશંસા કરી. એ પ્રશંસા પ૨ અશ્રદ્ધા ધરાવતો એક દેવ પૃથ્વીલોક પર આવે છે. તે વખતે રાજા સ્નાનઘરમાં છે. તેલ વગેરે ચોળાઈ રહ્યું છે. પીઠી પણ દેહ પર રગડવામાં આવી છે.
સમાધિ શતક ૭૭
