________________
નાની સી સાધનાની નાવ... પ્રારંભિક સાધકની સાધના. થોડો તપ, થોડો જપ અને વધુ અહંકાર. ! ‘તપ જપ મોહ મહાતોફાને, નાવ ન ચાલે માને રે...’ હવે આવામાં નાવ શી રીતે ચાલે ?
આ પરિસ્થિતિનો હલ શું હોઈ શકે ?
સુકાન પરમાત્માને સોંપી દેવું એ જ એક માત્ર હલ હોઈ શકે. પરમાત્માને કહી દઈએ : સાધનાની આ નાવ. એને તું હંકાર. નાવ પર યા વહાણ પર છેલ્લો હુકમ સુકાનીનો હોય છે. પ્રભુ ! હું તારી આજ્ઞાને માનીશ... તું જ મારી નાવનો ખેવૈયા.
ને ‘એ’ સુકાની બની જાય છે ત્યારે સમીકરણ કેટલી ઝડપથી બદલાઈ જાય છે ! ‘થોડો તપ, થોડો જપ, ઘણી અનુમોદના.’ પ્રભુ આવ્યા. કેટલી તો બદલાહટ !
હવે ભક્ત કેવો શ્રદ્ધાન્વિત બને છે ! ‘પણ નવિ ભય મુજ હાથોહાથે, તારે તે છે સાથે રે...' હવે ભય કેવો ? મધદરિયે ડૂબતી વ્યક્તિને હાથ પકડીને ઉગારવામાં સમર્થ, કુશળ વ્યક્તિત્વના હાથમાં હવે નાવ છે.
જો કે, ચિન્તા તરવાની નથી, ચિન્તા રેતના સાગરને પગ વડે પાર કરવાની નથી. મુશ્કેલી કાંઠાને ન છોડી શકવાની મજબૂરીની છે.
અનાદિના સંસ્કારો મને રાગ, દ્વેષ અને મોહની દુનિયામાં ખેંચી રાખે છે, જકડી રાખે છે; નાથ ! તારી દુનિયામાં હું શી રીતે આવું ?
સમાધિ શતક
| ૧૨૮
