________________
( ૧૪ )
સુધી મારો ભાઈ ન મળે ત્યાં સુધી મારે વનમાં ક્રીડા કરવા જવું નહીં, પલંગ પર સૂવું નહીં અને ઘી ખાવું નહીં.'
અહીં પાલકુમાર તે જ નગરમાં રહેનારા અને સમુદ્રમાર્ગે અશ્વને વ્યવસાય કરનારા ધનદત્ત શેઠને ત્યાં માત્ર ભેજન લેવાની જ શરતે નોકર રહ્યો અને પોતાના ગુણવડે તેણે શેઠને બહુ રાજી કર્યો એટલે શેઠે તેના પર વિશ્વાસ લાવીને પોતાનો કોશાધ્યક્ષ બનાવ્યું. અન્યદા તે ધનદત્ત શેઠ સિંહલદ્વીપ જવા માટે તૈયાર થયે અને કેટલાક અશ્વો તથા કરિયાણાઓ વેચવા માટે લઈ જવા તૈયાર કર્યા. પછી તેના વડે વહાણો ભરીને ધનદત્ત શેઠ પાલકુમાર સહિત પ્રવહણમાં આરૂઢ થયે. થોડા જ દિવસમાં તે વહાણે સિંહલદ્વીપે પહોંચ્યા. પછી બધા કરિયાણા વિગેરે વહાણમાંથી ઉતારીને જાળવવા માટે પાલકુમારને ત્યાં રાખીને બુદ્ધિમાન શેઠ વ્યવસાય કરવા નગરમાં ગયા. ત્યાં કેટલાક વ્યવસાય કરીને પાછા નવા કરિયાણવડે વહાણ ભરીને શેઠે ત્યાંથી ઉપડવાની તૈયારી કરી. એટલે પાલકુમારે શેઠને કહ્યું કે આપની આજ્ઞા હોય તો હું આ નગરમાં કેતુક જેવા જાઉં.' એટલે શેઠે રજા આપી પણ તાકીદે પાછા આવવા કહ્યું.
પાલકુમાર નગરમાં ફરતા ફરતા કેતુક જોવાની ઈચ્છાથી રૂપવડે મિનધ્વજ (કામદેવ) જે તે કામદેવના મંદિર પાસે આવ્યું. એવામાં “દડે, દેડે,” એ કે લાહળ સંભળાણે એટલે પાલકુમારે ત્યાંના દેવાર્ચક (પૂજારી) ને પૂછયું કે–“આ કલાહળ શેને છે?” એટલે તે કામદેવને પૂજારી બોલ્યા કે–આ સિંહલદ્વીપના રાજાને કળાના ગૃહરૂપ અને ધનુર્વેદમાં વિશારદ (પ્રવીણ) ભાગ્યમંજરી નામે પુત્રી છે. તેણે એવી પ્રતિજ્ઞા કરી છે કે મારી એક મુર્ષિથી છોડેલા ત્રણ બાણને જે સહન
કીદે પાક જેવા આપન
