________________
૧૮૮
નવપદ દશન
આ ચાર મહાપાપિ થયા પછી દઢપ્રહારીને વિચાર થયે, ઘણું ખરાબ થયું, મારા બધાં પાપના મહેલ ઉપર આ શિખર ચડયું. હું મહા અધમ છું. આ જગતમાં મારા જેવો અધમ, પાપી, નિર્દય, દુષ્ટ મનુષ્ય મલ અશકય છે. હવે મારે જીવવું ધિક્કારને પાત્ર છે.
હમણાં ને હમણાં મારે મરવું તેજ વ્યાજબી છે, આવા ચક્કસ વિચાર કરીને ગામને અને સાથીદારોને ત્યાગ કરીને મારવાની સગવડ શેધતો વનમાં ચાલ્ય; અને ધ્યાન
સ્થ મહામુનિરાજને ભેટે થયે, સુનિરાજે ધ્યાન પાળી ઉ. દેશ આપ્યો.
મરવાથી પાપને નાશ થતું નથી, પરંતુ આત્મનિંદા, દશન-જ્ઞાન-ચારિત્ર અને તપથી પાપેને ચોક્કસ નાશ થાય છે. મુનિને ઉપદેશ ગમ્યો, દીક્ષા લીધી અને તેજ મહામુનિ રાજ પાસે અભિગ્રહ લીધે, મારાં પાપે મને યાદ આવે
ત્યાં સુધી મારે સર્વ પ્રકારના આહારનો ત્યાગ રાખ, કાઉસ્સગ્ય ધ્યાનમાં જ રહેવું, મૌનપણે જ રહેવું તથા ઉપસર્ગ અને પરિષહેને પ્રતિકાર કર નહિં.
બસ, આ પ્રમાણે મુનિવેશ ધારણ કરીને તેજ નગરીના પૂર્વ દિશાના દરવાજે કાઉસગ્ગ ધ્યાન લગાવ્યું નગરના લે કે તેની ઉપર તેણે આપેલા અસહ્ય ત્રાસના કારણે ખુબ જ ક્રોધાવિષ્ટ હતા, એટલે તેને જોઈને તાડન-તરજન કરવા લાગ્યા.
દેઢ માસ સુધી પૂર્વ દિશાના દરવાજે લોકોના આક્રોશ,
