________________
૨૬
જૈન બાલગ્રંથાવલિ શ્રેણી : ૨ • ૮
કરી લીધું. સાસુ કહે, વહુ તો મારું રાંકનું રતન છે.
*
મહિનાઓ ને વર્ષો વીતી ગયાં. પાટણના મહારાજા ભીમદેવ ભારે બાણાવાળી. દર વર્ષે વીરોત્સવ ઊજવે. દેશોદેશના તીરંદાજ નોતરે. આ વખતે પણ તેમણે ભારે ઠાઠથી ઉત્સવ શરૂ કર્યો હતો. મલ્લકુસ્તી, પટાબાજી, દોડ, કૂદવું, ઘોડેસવારી વગેરેની હરીફાઈ હતી.
એમાં તીરંદાજો માટે પણ એક હરીફાઈ હતી.
દૂર, એક ઊંચા ઝાડ પર ફળ લટકાવ્યું હતું. એને ડીંટામાંથી વીંધવાનું હતું. ફળ તો આખું રહે ને ડીંટું કપાઈ જાય. કામ ભારે કઠિન. સહુ કહે, આ પરીક્ષા જ ખોટી. આમાં કોઈ સફળ ન થાય.
એ વેળા વિમળ ઊભો થયો. એણે એકસપાટે ડીંટું વીંધી નાખી ફળ નીચે પાડ્યું. મહારાજા ભીમદેવે શાબાશી આપી. વિમળ કહે : “મહારાજ, આ તો મામૂલી શરત હતી. હું ને મારો ભાઈ નેઢ હજી વધુ તીરંદાજ દાખવી શકીએ છીએ.' ને બંને ભાઈઓએ ઘણી ઘણી કરામત બતાવી.
મહારાજાએ બંને જુવાનોને પાસે બોલાવ્યા. પડછંદ દેહ, અડીખમ શરીર, લાંબા હાથ ને મોટું માથું : બંને જુવાન એમને ગમી ગયા. પોતાના દરબારમાં રાખી લીધા. એ વેળા નગરશેઠે આવી ઓળખાણ આપી. મહારાજ, આ બંને
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
