________________
૨૫. જીવનઘડતરમાં સાહિત્યનું સ્થાન ]
[ ૧૨૧
અત્યંત આનંદ થયે। અને સમારભ પૂરા થતાં સૌ ભાઈ એ ચાલી ગયા. સૌથી છેલ્લે શરદખાજી પણ જવા માટે ઊભા થયા પણ તેવામાં એ વિધવા બહેને ત્યાં આવી પાંચી અને વંદન કરી શરદબાબુ નજીક ઊભી રહી. ખ'નેમાંથી એક પ્રૌઢા હતી જ્યારે બીજી બહેન પચીસ વર્ષ આસપાસની યુવતી હતી.
પેલી યુવાન વિધવાએ શરદબાબુની નજીક જઈ ચરણસ્પર્શ કર્યાં અને શરદબાબુને સારી રીતે જાણતી હેાય તેમ ઊભી રહી, પણ શરદબાબુને તેની આળખાણ ન પડી. પેલી યુવતીને ચરણસ્પર્શ કરતી જોઈ શરદબાબુએ તેને કહ્યું : ૮ અહેન ! મને તમારી કશી એળખાણ નથી અને લાગે છે કે આપણે આ પ્રથમ વખત જ મળીએ છીએ.' પેલી યુવાન વિધવાએ ગદ્દગદિત સ્વરે કહ્યું : ‘શરદબાબુ ! આપ તા મારા ગુરૂ સમાન છે અને મારા માટે પૂજ્ય પણ છે. સીધી રીતે નહિ પણ આડકતરી રીતે આપે મારું રક્ષણ કર્યુ છે અને તેથી આપની તેા હું જીવનભર ઋણી છું.'
.
*
યુવાન વિધવાની વાત સાંભળી શરદબાબુએ આશ્ચર્ય અનુભવ્યું અને કહ્યું : મેં તમારું રક્ષણ કર્યુ છે ? કાં અને કયારે રક્ષણ કર્યું ? મને તેા કાંઈ યાદ આવતું નથી. આપણું પરસ્પરનું આ પ્રથમ જ મિલન છે, તે પછી તમારું રક્ષણ મારાથી કઈ રીતે થયું તે તા તમે સમજાવા ત્યારે જ ખબર પડે.' યુવતીએ આછું સ્મિત કરી મૃદુ સ્વરે કહ્યું: પ્રત્યક્ષ રીતે આપણું આ પ્રથમ મિલન છે તે વાત સાચી, પરંતુ પરાક્ષ રીતે તમારી નવલકથાએ દ્વારા તે આપની સાથે મારી બહુ જૂની ઓળખાણુ છે.'
"
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
