Jain Dharm Prakash 1965 Pustak 081 Ank 02

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 9

અંક ૨
આશાની શંખલા
હરકત જણાતી નથી. મારે કોઈની સામે હાથ ધર કોઈપણું ચાલશે નહીં. કારણ આશા એ મિથ્યાત્વ જ નથી તેથી મારે કોઈની પણ ગરજ લાગતી નથી. છે. સામણું છે. છેતરપિંડી છે. એવી ખાત્રી થતાં મારે તો કેઈની પાસે પણ કાંઈ માંગવાનું નથી. એ જ આશા આપણી દાસી બની જશે. અને ત્યારે પગ લાંબા કરૂં એમાં હરકત શું છે? જેને આપણું કહ્યું કરશે. અને આપણું હિત સાચવશે. કેઈની પાસે કાંઈ માગવાનું હોય છે ત્યારે તે લેકેની આશાથી મુક્ત થવાની ક્રાંતિ જે આપણા જીવનમાં મર્યાદા સાચવે. હું તો નિરિછ થઈ બેઠો છું. લાવવી જ હોય તે જૈનધર્મ એ માર્ગ ખુલે તેથી મને કોઈ જાતની આશા નથી, અને આશા કરી રાખેલ છે. સાથે મારું દુઃખ પણ નાસી ગયું છે. હું તો મારા
પ્રવૃત્તિને માગે તો બધાએ ઈચ્છાઓ અને આત્માની ધુનમાં મસ્ત રહું છું. તેથી મને તો
અનિચ્છાએ પણ આક્રમણ તો કરે છે જ. અને નિત્ય આનંદ જ છે. બાવાના આ વચનથી પેલે
મહરાજાના દૂતો તો ત્યાં હાજર હોય છે જ. અને પૂછનારે તો ચૂપ જ થઈ ગયે.
ત્યાર પછી આશાના એક નવા ક્ષિતિજે નજર નિરિસ્થા એ સાચું સ્વતંત્રપાડ્યું છે. મને કોઈને
આગળ ઉભા થતા જ રહે છે. ત્યારે આશાની શંખડર નથી. એમ કોણ કહી શકે? જેણે આશાને 'લાથી બંધાવાને કેટલી વાર લાગે ? અને એવા નવા પોતાની દાસી બનાવી લીધી હોય અને જે નિરિ૭ નવા બંધને માણસને ભ્રમણામાં આમતેમ દેડાવા થઈ પિતાના આત્મિક આનંદની મસ્તીમાં સુખ માંડે એમાં આશ્રય માનવાનું કાંઈપણ કારણું નથી. ભગવતો હોય છે. એને કાણું ચલાયમાન કરી શકે એવા આશાના બંધને આપણે એકદમ તોડી નાખતેમ છે ? "
વાનું સામર્થ્ય ધરાવતા નહીં હોઇએ તે એમાંથી પણ જેઓ આશા અને ભ્રામક સુખની આંધીમાં ચેડા થોડા બંધને ઓછા કરવા ધારીએ તો એ ફસાઈ પડેલા હોય છે તેઓ સદાને માટે દુખી વરતુ બની શકે એમ છે. અને એવી પરંપરા ચાલુ થઈ, હાયય કરી રડતા જ રહે છે. આશાને ભૂત રહે તે બધા આશાના બંધને કાળાંતરે પણ આપણે કે ડાકણની ઉપમા આપીએ તે શોભે. કારણ જેને તોડી શકીએ તેમ છીએ. એ વળગે છે તેને છેડે કોઈપણ રીતે એ મૂકતી જ
અમુક વસ્તુ વગર મને તે ચાલતુ નથી, એમ નથી, એ તો રાતદિવસ તેને પજવ્યા જ કરે છે.
ધારી પોતે જ તેને વળગી રહીએ તો આપણે નવા નવા મોહજાળમાં એ ફસાય છે અને આ સુખ
બંધનથી મુક્ત શી રીતે થવાય ? એમાં પ્રબલ આવ્યું, આ સુખ આવ્યું, એમ આશાના ઘડા
પુરૂષાર્થની જરૂર તે રહેવાની જ. પુરૂષાર્થ કર્યા વિના દેડાવ્યા જ કરે છે. અને અંતે હાથમાં તોં ધુમાડાના
આપણે મહેમાં કેળીઓ પણ મૂકી શકતા નથી. બાચકા જ આવ્યા કરે છે. માટે જ શાસ્ત્રકારો પોકારી
ખાનપાન અને રહેઠાણ માટે અનેક જાતના પ્રયત્ન પોકારીને કહે છે કે, આશાના દાસ બનશો નહીં.
તો કરવા પડે જ છે. ત્યારે અનાદિકાળથી આત્માના આશારૂપી ડાકણથી છુટવું જ હોય તો તે માટે આસપાસ જે મોહન અને આશા આકરા બંધને તેવા જ અમોધ માંત્રિકનો આશરો લેવો પડે. એ તોડી નાખવા હોય તો તે માટે પુરૂષાર્થ ફેરવે માંત્રિક છે જિનેશ્વર ભગવંતને ધમ ! એ ધર્મમાં પડે એમાં કાંઈ પણ આશ્ચર્ય ન હોય. જે વસ્તુને એક વખત વિશ્વાસ જામી જાય અર્થાત સભ્યત્વને ત્યાગ કરવો હોય એ છોડતા પ્રથમ દર્શને આકરૂ આશરો મળી જાય અને જિનેશ્વર ભગવંત જ મારા લાગે એ વસ્તુસ્થિતિ છે, પણ જ્યારે આપણે દ્રઢ તારણહાર છે એવો પાકે વિશ્વાસ આત્મા સાથે નિશ્ચયપૂર્વક એ વસ્તુ ફગાવી દઈએ છીએ ત્યારે એકરૂપ થઈ જાય તો એ આશારૂપી ડાકણનું ત્યાં આગળને માર્ગ સહેલે થઈ જાય છે. પ્રથમ