________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
પ્રજ ,
બે મુખ મા હ્ય છે, ખતરનું નથી. એની પાછળ : એના સાથી સુખને પ્રારેમ ! જ છે, અનેક વેદના છુપાઈ રહી છે. આપણે અંતરની અને એવી રીતે અ! મનુખને સ્વાદ જે એક વખત વાત બાજુએ મૂકીએ તે પણું એ સુખનું ફેલપણું ચાખે છે તેને સંસારના બધા જ સુખે મારા બીજી રીતીએ પણ રોપણે જોઈ શકીએ છીએ. લાગવા લાગે છે. ખાવાં સુખ એ બધા બાલચેષ્ટા
કેટલાક દિવસ પછી એ બાજરાને રોટ અને સામાન્ય શાક ખાવામાં સમાધાન માનવા એ સારા પર થવા લાગે છે. અને સુખમાં જ માંડે છે. એને પકવાને ગમતા નથી. ઘણા પરિમે
આનંદ અને મુખ અનુરાવે છે. એનું એ મુખ
રિધ્ધી અને સારું આ મસુખ સણાય છે. કરવા પછી જ જમવાનું ગમે છે. પર્વત વનરાજીમાં રાહી સુખાનુભવ થઈ શકે એવી એની ખાતરી થાય
જગતની દષ્ટિમાં એને. વ્યવહાર નુ જ થયે? છે. પક્ષિઓના માટે નીકળતા સ્વાભાવિક કૂજન
માંડે છે. એને મેહુ કોણ થતા જાય છે. એની એને સાંભળવું ગમે છે, નિસર્ગની ગોદમાં રહી ને
છે. પ્રકૃતિ અને સ્વભાવ જ આમાભિમુખ થતા હોય આનંદ માણવાનું એને ગમે છે. નિસગ મનહર
માંડે છે. એના - સ સા , નષ્ટ થવા વનવેલીએડના સહવાસમાં રહી નિર્દોષ વાયુની
લાગે છે. અને એને પોતાના શરીરની પણું શુદ્ધિ લહેરને અનુભવ કરે એને ગમી જાય છે. કૃત્રિમ
રહેતી નથી. શારીરિક બુખ તૃષા એને યાદ પણ આબોહવા, કૃત્રિમ ભજન અને કૃત્રિમ સુખસગવડેમાં એને અાનંદ જણાતો નથી. કારણું સુખ એ
આવતી નથી.
ને વરતુ નિરપેક્ષ છે. અર્થાત્ એ પરવશતામાં ખાસ પ્રભુ મહાવીરને એવી જ સ્થિતિમાંથી પસાર નથી. એટલા માટે જ સંત યોગી મહાત્માઓ
થવાનું હતું. એમની ગસાધનામાં એઓ પિતાને નિરાલંબન સેવામાં સુખ માણે છે. કૃત્રિમતા એમને જ ભૂલી ગયા હતા. આહાર લીધે કે, ભૂખ્યા આકર્ષિત કરી શકતી નથી. એ તે કૃત્રિમ બંધનેથી છીએ એ વસ્તુનું કશું ભાન એમણે રાખેલું પર રહેલે જે આત્મા તેની પાસે પાસે જવાનો
જવાન ન હતું. કારણુ ભગવંત તે પિતાના અલૌકિક ભાગ શેધતા રહે છે. બધી બાહ્ય ઉપાધી અને આત્મસુખમાં મરત રહેલા હતા. અને એકેક વિલેભનીય ભાવનાઓ તેમને રાત્રુ જેવી લાગે છે. સિદ્ધાંતને ઉકેલ મેળવી રહેલા હતા. એમનું આત્મરએ શી રીતે છૂટે અને એમને અંત શી રીતે આવે
જ્ઞાન અનુક્રમે વધતું હતું અને કેવળજ્ઞાન સમીપ એના માટે તેઓ તત્ પ્રયત્નશીલ રહે છે. જો રે
આવી રહેલું હતું. આવી હોય છે માત્મવશ એવી પરાવલંબીપણાની ભાવના છતી થાય છે સુખની સ્થિતિ અને સુખ કહેવું હોય તો એવી જ ત્યારે તેમને પાના ઉપર જ ખૂબ ક્રોધ આવે છે. અવસ્થાને ! પિતાને જ દંડ કરવા એ પ્રવૃત્ત થાય છે. પોતે આમવશ રહી સાધના કરવા વચનબદ્ધ થયે છતાં સુખ કે દુઃખ એ બાહ્ય જણાવા જેવી વસ્તુ આ પરવશતા કયાંથી આવી એને એને પશ્ચાત્તાપ નથી. એ તો મનને વ્યાપાર હોય છે. આત્માને થાય છે, એનું મન અત્યંત દુ:ખની વેદના અનુભવે સંવેદના થાય છે તેને જ સુખ અગર દુ:ખ એવી છે. અને પિતાના આત્મસુખના આડે આવતું સંવેદનાનું નામ આપવામાં આવે છે. જે માણસે પરવશતાનું દુ:ખ એ તેડવા માગે છે અને જેમ સુખ મેળવવા માટે પારકી વસ્તુઓના બાચકા બને તેમ આભાભિમુખ થવા માગે છે. અને આમ ‘ભરવા માંડે છે તેની પાસેથી સાચું સુખ તો દૂરને કરતા એકેક પગલું આગળ વધે છે, ત્યારે જ દૂર જ દોડતું જાય છે. માટે આપણે આવા ભ્રામક ' એની આત્માભિમુખ વૃત્તિને વિકાસ સધાય છે. સુખની પાછળ શા માટે દેડવું જોઈએ ? આપણે
છે. સુખ માણે છે. મહત્માઓ
For Private And Personal Use Only
