________________
શરમજ
wwwwwwwww
"અવશ્ય કર્મનો ભોગ છે, ભોગવવો અવશેષ રે, તેથી દેહ એક જ ધારીને, જાશું સ્વરૂપ સ્વદેશ રે....
ધન્ય રે દિવસ આ અહો!" પણ દેહ એક જ ધારીને' સ્વરૂપ-સ્વદેશ, નિજ નિક્તને જવાનું તો એમના જેવા ભવ્યાત્મા માટે નિર્ણાયું હતું, કારણ એમના ભવના બીજ તણો આત્યંતિક નાશ” થઈને એમના સંસારનો છેડો આવી રહ્યો હતો, જ્યારે મારા જેવા અલ્પાત્મા માટે તો હજુ કેટલાયે દેહ-દેહાંતરો-ભવાંતરોનો પંથ બાકી હશે!....પણ આ ગુફાઓના સાદ મને હિંમત આપી રહ્યા હતા, "સર્વ જીવ છે સિદ્ધ સમ, જે સમજે તે થાય” કહેતાં સ્વયંસિદ્ધિની ક્ષમતાની ખાત્રી ને સ્મૃતિ આપી રહ્યાં હતાં, નિશ્ચિતતા અને નિષ્ઠાભેર શીધ્રાતિશીધ્ર પરત આવવાનો કોલ માગી રહ્યા હતા....મને લાગી રહ્યું કે એને વધુવાર અવગણી નહીં શકાય. એટલે આ દેહે જ આ ગુફાઓમાં નિઃસંગ-નીરવ-એકાંત સ્વયં-સાધનાર્થે આવી વસવાનો ઉપર્યુકત સંકલ્પ કરી ત્યાંથી ચાલી નીકળ્યો-વિદાયવેળાએ ભવ્ય-ભદ્ર-હૃદય ભદ્રમુનિજીના, ભકિત સભર માતાજીના, ઓલિયા ખેંગારબાપાના અને મસ્ત-મૌની આત્મારામના આશીર્વાદ ને પ્રેમના પાથેયને સાથે લઈને : ત્યારે મારા મસ્તકે હતો એ બધાના પ્રતીકરૂપે મુનિજીએ પારાવાર પ્રેમથી આપેલો પેલો દિવ્ય વાસક્ષેપ'!
દિવસ-યાત્રા પતાવી સૂરજ ધરતી પરથી ક્ષિતિજે ઢળતો વિદાય થઈ રહ્યો હતો, સાધના-યાત્રા પતાવી આ નૂતન આશ્રમતીર્થની ધરતી પરથી હું વિદાય થઈ રહ્યો હતો.. આકાશે વિવિધ રંગો પથરાયા હતા. સમીર મંદ મંદ વહી રહ્યો હતો...પેલા ગુફામંદિરમાંથી કાલની શારદરાત્રિએ મારા વડે જ ગવાયેલાં પદ-ગાનના પ્રતિધ્વનિઓ ઊઠી ઊઠીને મારા કર્ણપટે અથડાઈ રહ્યા હતા :
"એક પરમ પદ પ્રાપ્તિનું કર્યું, ધ્યાન મેં, ગજા વગર ને હાલ મનોરથ રૂપ જો; તો પણ નિશ્ચય રાજચંદ્ર મનને રહ્યો, પ્રભુ-આજ્ઞાએ થાશું તે જ સ્વરૂપ જો
અપૂર્વ અવસર એવો કયારે આવશે?" અને અપૂર્વ અવસર'ની પ્રતીક્ષાની અભીપ્સા ભરેલા એ પ્રતિધ્વનિઓ મારા કાનોમાં ગુંજતાં અંતર ઊંડે અનુગૂંજ જગાવી રહ્યા હતા, તો બહારથી એને બધાને પરિવૃત્ત-superimpose-કરતો પ્રચંડ આદેશ સામેની એક
૩૪
