________________
-
',
-
- - -
- -
-
- * *
* * * * *
અવરજવર રરરરરર રરરર રરરર રરરર રરરરર
રર રરરર રરરર રરરરરર
oooooo
oooooooooooooooooooooooood
o
ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
w
ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
w
ww ક
ઉપત્યકામાંથી આવી રહ્યો હતોઃ
"વિરમ્ વિરમ્ સંગાનું, મુચ મુઝચ પ્રપંચમ્ વિસૃજ વિસૃજ મોહમ્, વિદ્ધિ વિદ્ધિ સ્વતત્ત્વમ્; કલય કલય વૃત્તમ્, પશ્ય પશ્ય સ્વરૂપમ્,
ભજ વિગત વિકાર, સ્વાત્મનાત્માનમેવ." સંગો, પ્રપંચો, મોહ સર્વ છોડી આત્મસ્વરૂપને નિહાળ, સ્વાત્માને ભજ.
એના જુદી જુદી પંકિતઓના એક જ સારભૂત સાદના પડઘા, સામે પથરાયેલી અનેક ગિરિકંદરાઓ એક પછી એક પાડી રહી હતી :
"વિદ્ધિ વિદ્ધિ સ્વતત્ત્વમ્...વિદ્ધિ વિદ્ધિ સ્વતત્ત્વ” "પશ્ય પશ્ય સ્વરૂપમ્....પશ્ય પશ્ય સ્વરૂપમ્” "સ્વતત્ત્વને તારા પોતાના તત્ત્વને જાણ...!"
"સ્વરૂપને તારા પરમ આત્મ-રૂપને નિહાળ!” ત્યાં વચ્ચે જ વીતરાગવાણીને-નિગ્રંથ પ્રવચનને-પ્રમાણતો શ્રીમનો મહાઘોષ બાજુની ગુફામાંથી વચ્ચે ડોકાતો ગુંજી જતો હતો :
"જેણે આત્માને જાણ્યો, તેણે સર્વને જાણ્યું”
"એકને જાણે છે તે સર્વને જાણે છે." ને વળી પાછા પડઘા પર પડઘા પાડતા પેલા ગિરિકંદરાઓના ઘોષ ગુંજી રહ્યા હતા: | "વિદ્ધિ વિદ્ધિ સ્વતત્ત્વ-તારા પોતાના તત્ત્વને જાણ સ્વરૂપને નિહાળ..." "પશ્ય પશ્ય સ્વરૂપમ્....તારા આત્મસ્વરૂપને નિહાળ..."
અને એ ગુંજી રહેલા પડઘાઓની સાથે ભીરતથી હું આત્મસ્વરૂપમાં ઊંચે ને ઊંચે ઊઠતો, બહારથી અનિચ્છાએ રત્નકૂટની એ પહાડી આશ્રમી ધરતી પરથી નીચે ઊતરી રહ્યો હતો-એ આશ્રમના કેન્દ્ર અને મારા જીવનના આરાધ્ય પરમગુરુ શ્રીમન્ના ભવ્યાત્માને મનોમન પ્રણમી રહીને
"દેહ છતાં જેની દશા, વર્તે દેહાતીત:
એ જ્ઞાનીનાં ચરણમાં, હો વંદન અગણિત." મારી એ સાધના-યાત્રા બહારથી સમાપ્ત થઈ છે... પણ અંદરમાં ચાલુ છે. આજે સ્થૂળરૂપે એ યોગભૂમિથી દૂર છું અને હજુયે દૂર ને દૂર જઈ રહ્યો છું, પરંતુ રત્નકૂટની ગુફાઓના એ ગંભીર જ્ઞાનઘોષ મારા કર્મના પ્રત્યેક
w
w
w
oooooooooooo
જ
o
wooooooooooooooooooooooooooooooooooo
eeeeeeeeeeeeeeeeeb
૩૫
