________________
wwwઝલ ફઝલક प्रेमघेला प्रवासीन पवित्र जीवन ! *
(અનુસંધાન ગતાંક પાને ૩૪૩ થી ચાલુ)
પ્રકરણ ૭ મું.
છુટકારે અહે હે ! કશ્ય એ પેલું, ગાવ સે ટલાં કરે;
અને શાંતિ-સમાધિને, ચિત્ર એ પળમાં રે ! હશે શું સત્ય કે મિથા? કાંઈએ સ્તમજાય ના,
અને કુણું કલેજામાં, તર કઈ ! થતા ! પાદરાકરબીજે દિવસ થશે. પેલા અંધારખાનામાં એ બે માહરન એકાન્ત મનથી, બવિ. ધ્યમાં શું શું થવાનું લખ્યું હશે, તેના વિચાર કરતો હતો. દરવાજાના છિદ્રમાંથી અજવાળું ધીરે ધીરે ઓછું થતું જતું હતું. તેથી બહાર સૂર્ય આથમવા માંડ હશે, એવી ખબર પડતી.
હવે નિષ્ફર અંધકાર પાછો મહારૂનને જોરથી ઘેરવા લાગ્યા. બંદિખાનાના એક ખૂણામાં ખાવાની ચીજોને એક થાળ નજરે પડતા હતા. પણ હેમાંથી એક પણ ચીજ ઓછી થઈ હોય એમ લાગતું નહોતું. એ ખાલી કરવાનું કહેવા એક પહેરેગીર બેવાર આવી ગયો હતો, પણ માહરૂખને ગળે, એ વાત ઉતરી નહતી. કેમ ઉતરે ! આ પ્રેમ વિવચના, બંદિવાસ, ને સતત ચિંતા શું મનુષ્યને ઘેલો કરી નાંખવા બસ નથી ? એક રાક્ષસ પણ આ દશામાં ખાઈ શકે નહિ' તે પ્રેમપરાગથી મધમધતા હૃદયવાળો બાહરન થાળીમાંથી એક પણ ગ્રાસ ખાઈ શકે છે? ખાવાનું બાજૂએ રઘુ. પણ તેણે પહેરેગાર સાથે વાત સુદ્ધાંત કરી નહતી! અને ખરેખર, તેના જીવનના વિચારોની પ્રણાલિકા સતત વહ્યા કરતી, સરણીમાંથી તેને વાત કરવાને અવકાશ પણ ક્યાં હતા જે ?
લાંબા વખત અંગે હવે વિચારેને વિચારેજ કરવાથી આખરે મનને કંટાને આવ્યું! ત્યારે બાહરૂને ગણગણવા માંડ્યું - હે પાક પરવરદિગાર ! જ્યાં સુધી આ દુઃખ હજી વેઠનું પડશે? હાય ! મણિધર નાગને મુકુટ-મણિ તે મ નહિ, ને હેશના ઝેરથીજ ભરવાને વખત આવ્યું. થા ખૂદા મહારે નસીબે તે આમ થવાનું સત હશે, પણ પેલી બિચારી પ્રેમ ઘેલુડી પૂતળી-જીવનસાખ સેલિમાની શી દશા થઈ હશે ? સેલિમ: સેલિમે: સેલિમા ! હારી માફક શું નું પણ બદિવાસમાંજ છું? આ દુનીઆમાં અદલ ઇન્સાફ, ખરે, પવિત્ર છે; વિશ્વાસની દ્રઢતા કે પ્રેમની એક પ્રાણતા નહિ હોય ? હાય ! તું હજી જીવતી હશે કે ? ગુપ્ત બેંયરાના કૃષ્ણ કારાગારમાં, કઠોર તાતારીની તીણી તલવારની ધારે વધાઈ, હેય મારીએ બાણ ત્યજી ગઈ કાશ ! હાય ! સેલિમા ! જ બેવકુફ હાર મોતનું-ખૂનનું કારણ થઇ પો ને? પ્રાણજીવન ક્ષમા કરજે !
છેલા શબ્દ ઉચ્ચારતી વખતે મારૂન ગાંડાની માફક એક મેડી હૈયાતી ચીસ
