Atmanand Prakash Pustak 086 Ank 11 12

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

સારામાં સારા માણસને કાંઈક અંશ રહેલે જ આ લેકનો અર્થ મને સમજાતું નથી, હોય છે. આવા જઈ મૃતૈg-ની પાછળ આ આપ તે ન સમજાવે ?” જ ભાવના રહેલી છે. માનવસમાજની એ ભારે
| મુનિરાજે કહ્યું : એ અર્થ એમ થાય છે કરુણતા છે કે ગ્ય ચિકિત્સક દ્વારા તનના રેગી
* કે જેને ધૃતિ છે, તેને તપ સંભવી શકે છે અને ઓની તે જ્યારે પૂરતી કાળજી લે છે, ત્યારે મનના
જેનામાં તપ છે, તેને જ મોક્ષગતિ સુલભ છે. રોગીઓને જેલની ચાર દીવાલો વચ્ચે ધકેલી દે છે. શરીર, મન અને આત્મા એ ત્રણેમાં શાનદષ્ટિએ એને જેનામાં ધૃતિ નથી તેનામાં તપ દુર્લભ છે” ભિન્નતા અને ભેદ સ્પષ્ટ હોવા છતાં વ્યવહારદૃષ્ટિએ શ્રાવકે વિનયપૂર્વક પૂછયું : “પરંતુ મુનિરાજ ! તે એ ત્રણે અભિન્ન છે, એક-બીજા સાથે જોડા. યુતિને અર્થ શું તે જ મને સમજાતું નથી !' યેલાં છે એ ગહન સત્ય માનવી ભૂલી જાય છે. મુનિરાજ વિચારમાં પડ્યા. પાત્રામાં મદકે પડયા
શ્રાવક તે મુનિરાજને જઈ તરત જ તમામ પછી મુનિરાજનું ધ્યાન ત્યાં કેડિયાની સળગતી પરિસ્થિતિ સમજી ગયે, એટલે મુનિરાજને ભાવ- દિવેટના પ્રકાશ પર પડ્યું હતું. તેમને ભાન પૂર્વક વંદન કરી કહ્યું: “મુનિરાજ! સિંહ કેશર લાડ આવવા લાગ્યું કે રાત્રિને સમય થઈ ગયું છે અને તા તાજા જ આવ્યા છે.” પછી અંદર જઈ સિંહ. પિતે સવારથી જ ગોચરી અથે નીકળ્યા છે ધૃતિને કેશર મોદથી ભરેલો એક મોટો થાળ લઈ આવ્યો. અર્થ સમજાવતાં મુનિરાજે કહ્યું તે ખરૂં કે ધૃતિ અને તે જોઈને મુનિરાજના અંગેઅંગમાં આનદ એટલે સ્થિરતા, ધૈર્ય–ધીરજ, પણ તે જ વખતે છવાઈ રહ્યો. મુનિરાજે પાત્રો નીચે મૂક્યાં એટલે તેમને પોતાની સાચી પરિસ્થિતિનું પણ જ્ઞાન થયું. શ્રાવકે મામ પાત્રો મદથી ઠાંસોઠાસ ભરી દીધાં. મુનિરાજ વિચારવા લાગ્યા કે, “અહાહા! હું તપસ્વી
મુનિ, પંચ મહાવ્રતને અધિકારી, મા ખમણના મુનિરાજ જેવા પાછા ફરે છે કે તરત જ
પારણ અથે સિહકેશર લાડુ જેવી તુચ્છ વસ્તુમાં શ્રાવકે બે હાથ જોડી કહ્યું : “મુનિરાજ ! આપ આS ,
પાગલ બની મનની સ્થિરતા ગુમાવી બેઠે ! મને જેવા મહામાનાં પગલાથી મારું ઝુંપડું પાવન તપનો અધિકાર જ કયાં રહ્યો? જ્યાં સ્થિરતા નથી, બન્યું છે. આપ જેવા મહાન પરવીનાં પગલાં જ્યાં ધીરજ નથી, જ્યાં ધૈર્ય નથી, ત્યાં વળી તય મારા ઘરમાં થાય તેને હું મારું અહોભાગ્ય માનું
સંભવે જ કેમ ? ” છું. જૈનધર્મ પાળવા છતાં મારું કમનસીબ એ છે કે હું ક્ષત્રિયજતિને નહિ પણ વણિક છું. આપ મુનિરાજની આંખમાંથી પશ્ચાત્તાપનાં આંસુની જાણો છે કે વણિકના લેભને થોભ હોય જ નહિ, ધારા અખલિતપણે વહેવા લાગી અને ગળદુ એટલે આપની રજા હોય તે એક શંકા પૂછું!” કંઠે શ્રાવકને સંબધી કહ્યું : તત્ત્વજ્ઞ શ્રાવક! મનરાજ હવે અસ્થિરમાંથી સ્થિર થવા લાગ્યા તો તને મારા ગરનું કાર્ય કર્યું છે. વેશની દષ્ટિએ
તમે ભલે વણિકુળમાં જન્મ લીધા. પણ આજે હતા એટલે શ્રાવકને જે શંકા હોય તે પૂછવા
હું તમારે ગુરુ, પણ તત્ત્વદષ્ટિએ તો તમે જ મારા કહ્યું, એટલે શ્રાવકે કહ્યું :
ગુરુ પતનના ભયંકર માર્ગ પર હું ઘસડાઈ રહ્યો स्य तो यस्य तपस्तस्य છું, એ ભાન મને અતિ ડહાપણ પૂર્વક કરાવ્યું છે.”
grfસ સુઇમાં ! પછી તે મુનિરાજે એ જ શ્રાવકના ઓરડામાં ચડધૃતિમમ્રતઃ પુજારતોડ
નિર્દોષ ભૂમિ યાચી, આખી રાત ત્યાં જ કાઉસગ્ગ
કુમ તે ' ધ્યાનમાં ગાળી. એકબર-૮૯
૧૬૫