Atmanand Prakash Pustak 075 Ank 08

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 6

ત), ૨, સ્વામિભાઇનું એક અનોખું ચિત્ર
(લેખક: શ્રી જગજીવનદાસ કપાસી-ચુડા)
મારા ગામથી થોડા અંતરે આવેલાં એક જરા મોટે છોકરો આવી પહોંચ્યો. તેણે નમ્ર શહેરમાં એક વર્તમાન પત્રની ઓફીસમાં તંત્રી તાથી કહ્યું. “સાહેબ ! આપના બુટ ઉપર ધૂળ વિભાગમાં હું કામ કરતો હતો. મને સારે બહુ ચડી ગઈ છે; લા સાફ કરી આપું.” એ પગાર મળતું હતું અને તે પગારમાં આજે સવારથી જ હું સાધારણ ગુસ્સામાં હું, મારી પત્ની અને મારી નાની બેન–એમ હતા. તેમાં આવી લપ વળગવાથી ક્રોધે ભરાત્રણ માણસનું કુટુંબ સુખપૂર્વક રહેતું હતું. ઈને તેના સામે પુસ્તક ઉગામ્યું. તે છોકરી મારે રોજ સવારમાં રહેલા સ્ટેશનની બસ જરા પા છે હઠી ગયે પણ તેની મોટી આંખો પકડવી પડતી હતી અને સ્ટેશનથી ગાડી માંથી ડળક ડળક આંસુ ખરી પડ્યાં. તેની પકડીને શહેરમાં જવાનું હતું. વળતાં સાંજે વિશાળ આંખમાં આંસુ જોઈને મારે ક્રોધ એજ રીતે પાછો આવી જતું હતું. એકદમ ઉતરી ગયે. તેના કપડાં જુનાં અને
આજે મારે થોડું મોડું ઉઠાયું હતું તેમજ થોડા મેલા હતાં પણ તેના શરીરને રંગ, શ્રીમતીએ પણ રોજની જેમ વહેલો જગાડ્યો તેનું ગરવુ મોટું અને તેની મોટી મોટી આંખો નહિ જેથી હું શ્રીમતી ઉપર થોડો ગુસ્સે થઈ જોઈને મને સ્વાભાવિક રીતે જ જણાયું કે આ ગયા હતા અને કાંઈ પણ નાસ્તો કર્યા વિના કેઈ ભિક્ષા માગનાર છોકરો નથી. મેં તેને મારી થોડું દુધ પીને બસ અને ટ્રેન પકડવા ઉતા નજીક બેલા તે તેની બન્ને આંખમાંથી વળથી ચાલતો થયો. સારા નસીબે બસ ઉભી શ્રાવણ-ભાદર વરસી રહ્યો. મેં સ્નેહ ભર્યા તે હતી પણ ડ્રાઈવરે હોન માર્યું તે સાંભળીને સ્વરથી કહ્યું, “અરે ! તું રડે છે કેમ? મેં હું દેડીને માંડ પહોંચી ગયા અને બસમાં તને કયાંઈક જે હેય એવું લાગે છે.” ચડ્યો કે તરત જ બસે દેડવા માંડ્યું. બસ તેણે હાથવતી આ લુછતાં ગળગળા ભરાઈ ગઈ હતી એટલે સ્ટેશન પહોંચતા સુધી સ્વરથી કહ્યું: “સાહેબ, તમે મને કદાચ ભૂલી મારે ઉભા રહેવું પડયું.
ગયા હશે, પણ હું તમને ઓળખું છું. તમે સ્ટેશને ઉતરીને જોયું તે ગાડી એકાદ આપણા ગામની હાઈસ્કૂલમાં શિક્ષક હતા ત્યારે કલાક મોડી હતી ટીકીટ લેવાની જરૂર નહતી, હું તમારા ક્લાસમાં ભણતો હતે. પછી તમે કારણકે રેલવેને પાસ હતે. પ્લેટફોર્મ ઉપર શહેરમાં જવા લાગ્યા અને મારે પણ અભ્યાસ જઈ એક દૂરના બાંકડા ઉપર બેઠો અને નાની મૂકી દે પડ્યો. એટલે તમે મને કદાચ એવી સુટકેસમાંથી જાણ્યું અને જોયું ” એ ઓળખે નહિ હોય ” મેં તુરત જ કહ્યું : નામનું પુસ્તક બહાર કાઢીને વાંચવાની શરૂ. “હા, હવે તને ઓળખે. તારું નામ કાંતિને? આત કરૂં છું ત્યાંજ એક પછી બીજે એમ પણ તે અભ્યાસ કેમ છોડી દીધો ? તું તે છોકરાઓ “જય સીતારામ” એમ બોલીને ભણવામાં હોંશિયાર હતા.” હાથ લંબાવીને ઉભા રહ્યા. તેમને પાંચ-દશ હવે કાંતિ સ્વસ્થ થઈ ગયો હતો. તેણે કહ્યું, પૈસા આપીને પુસ્તક ઉઘાડું છું ત્યાં વળી એક “તમે શહેરમાં જવા માંડ્યું તે પછી મારા
૧૩૪
આમાનંદ પ્રકાશ