Atmanand Prakash Pustak 058 Ank 08

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 8

૧૨૬
માત્માનંદ પ્રકાશ
મળી જાય છે. એટલે આપણી ભૂલ જણાતા અને તેમાં સફળતા ન મળે ત્યારે આપણે શું દેવું આપણામાં વિનયની માત્રા વધી જવી જે.એ. તે છે તે શોધવા પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. અને આપણી જ આપણને કાઈક આગળ વધવાનું બને. આપણી ભૂલની કે દેષની શોધ કરવી જોઈએ. અને એ ભૂલોમાંથી પણ આપણે નવી પ્રેરણા મેળવતા આપણી ભૂલ સુધારવા પ્રયત્ન કરે છે એ. કેાઈ શીખવું જોઈએ. તેજ આપણને સમ્યકદર્શન પછી પણ કાર્ય પૂરી રીતે સિદ્ધ કરવા કમર કસવી જોઈએ, સમ્યકૃજ્ઞાન મળવાને સંભવ છે. આપણામાં જ્ઞાનની એવી કાર્યસિદ્ધિની ચિવટ અને તાલાવેલી કે દઢતા ખામી હોય, આપણું જ્ઞાન અધુરૂં હોય તો કદાચ રાખ્યા વિના આપણે પુરૂ યશ મેળવી શકીશું નહીં ચાલે પણ શ્રદ્ધા કે દર્શનશુદ્ધિમાં આપણે અધુરા સંપૂર્ણ યશ મેળવવા માટે તે સંપૂર્ણ રીતે ચિવરહી જઈએ અને વિનય ભૂલી જઈએ તે આપણી કઈ રાખવી પડશે. વાર્થ વા વાયત તે at ઉન્નતિ અશક્ય છે. આપણે હજુ અપૂર્ણ છીએ, ભલે આપણુ કાર્યમાં આપણા શરીરનું અને શાસ્ત્રીય ભાષામાં આપણે છસ્થ છીએ એ પણ બલિદાન કરવાને પ્રસંગ આવે તે પણ કદાપિ ભૂલવું નહીં જોઈએ. આપણે આપણું આપણું કાર્ય તે આપણે સાધવાના જ. એવી ભૂલ કબૂલ કરતા જરાએ અચકાવું નહીં જોઈએ. ચિવટ હોય તે જ આપણે યશભાગી થવાના
જેમનું મન શુદ્ધ નિર્મલ દપણું જેવું સ્વચ્છ -અન્યથા નહીં. હોય છે તેઓ પોતાની ભૂલ જણાતા તે કબૂલ અત્યાસુધી જગતમાં જે જે મહાપુરૂ થઈ રાખવામાં જરાય અચકાતાં નથી. તેઓ તે ઉલટા ગયા અને જેમના વખાણું જ્ઞાનીઓએ મુક્તકંઠે વધારે સાવચેત થઈ જાય છે અને એમના કરેલા છેતેઓએ એવીજ તીવ્ર ભાવનાના વેગે આમામાં જરા જેવી પણ કલુષિતતા હશે તે દર પોતાનું આમકલ્યાણનું કાર્ય સાધ્ય કરી બતાવેલું થઈ જાય છે. માટે ભૂલે થતાં નહીં ગભરાતા છે. જે લેકે જરા જરા જેવી અડચણે કે અચતેમાંથી નવું સુધરવાનું સાહિત્ય મેળવવું જોઇએ વડાથી ગભરાઈને પોતાના કાર્યથી પાછા પડી અને ભૂલને ખુલ્લા દિલે એકરાર કરવો જોઈએ. ગયા તેઓ કાયમને માટે પોતાને માએ ચુકી ગયા થર્ન રે ઘર
= સેવ: અને નિરાશ થઈ બેઠા છે. માટે જ અમે કહીએ એ પંક્તિને અર્થ કોઈ નિક્તિ રહેવા માગનારા છીએ કે ભૂલોથી ગભરાઈ નહીં જતા તેમાંથી માર્ગ કે જેના માથે આળસ ચઢી બેઠેલો હોય એવા કાઢવા શીખવું જોઈએ, નદી વહે છે. તેની વચ્ચે લે કે એવું કરે છે કે આપણે કઈ કામ કરવાના અનેક જાતના અવરોધાને સામને કરવો પડે છે, પ્રયત્ન કરીએ અને એમાં યશ ન મળે એમાં છતાં એ પિતાનું વહેણ ગમે તેવા પ્રસંગોમાં પણ આપણો શા દોષ ? એટલે આપણે તો પ્રયત્ન કરી ચાલુ રાખે છે, એ આપણે નિત્ય જોઈએ છીએ. ચુક્યા છીએ ત્યારે આપણે એમાં કઈ જાતને એ દાખલો આપણે સામે કેમ ન મૂકો ? દોષ રહ્યોજ નથી. ત્યારે વારે ઘડી શા માટે આપણે વિજ્ઞાનના સંશોધનો કરતા ક્ષણે ક્ષણે અવરોધ એ કાર્ય કરવા માટે પ્રયત્ન કરવો જોઈએ ? આવી આવ્યા જ કરે છે. તેઓ ઘડી ઘડી ભૂલે કરે છે. રીતે પિતા ઉપરની જવાબદારી ટાળવાને જેઓ પણ તેથી તેઓ ગભરાતા નથી. તેઓને નિશ્ચય પ્રયત્ન કરે છે, તેઓ મેટી ભૂલ કરે કરે છે. આ એક જ હોય છે. અને તે એ કે પોતાના કાર્યમાં વાક્યને વાસ્તવિક અર્થ એ તારવો જોઈએ કે અંતિમ સિદ્ધિ મેળવવી ! અને એવા નિશ્ચયન જેથી આપણે ફરી ફરી પ્રયત્ન કરવાને ઉરોજન બને તેઓ યશસ્વી બને છેજ, ભાગીરથી નદીને મળે. મતલબ કે, આપણે કંઈ કાર્ય કરવા બેસીએ અમુક માર્ગે વહેવા લગાડવી છે એ કૃતનિશ્ચયથી