Atmanand Prakash Pustak 044 Ank 09

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 16

આ જ્ઞાન ગીતા શતક, આ
(ગતાંક પૃષ્ઠ ૧૪ર થી ચાલુ) મારો પંથ તારો પંથ, વદે ન સાચે નિગ્રંથ, સ્થાવાદ વીર પંથ, સુમાર્ગ જણાય છે અજ્ઞાનીના મત કાચા, જ્ઞાનીનાં વચન સાચા, મિથ્યા નહિં વદે વાચા, જ્ઞાની તે ગણાય છે. વિરતણાં સાચાં નેત્ર, દેખે લોકલેક ક્ષેત્ર, સમજી થાઓ એકત્ર, જેહ સુખદાય છે; વિશાળ સુદષ્ટિ કરી, મધ્યસ્થ વૃત્તિઓ કરી, ભેદભાવ દૂર કરી, સમત્વ સધાય છે. ૨૬ મૌન રહે તે મુનિ, ધેકા પંથે તેહ ધુની, હિંસા કરે તેહ ખૂની, સમજી શકાય છે, મુનિ મહાવ્રત પાળે, ચૂકે ન નિયમ કાળે, ધર્મમાં જીવન ગાળે, મુનિ તે મનાય છે. મત પંથાદિની જાળે, સપડાવે જેહ ભાળે, જીવનની ત બાળે, ધૂની તે જણાય છે; હિંસક થઈને ફાળે, છાનાં જીવન ટાળે, પાપમાં જીવન ગાળે, ખૂની તે ગણાય છે. ૨૭ ધરમ ધરમ કરે, પાપથી ન પાછો ફરે, ધરમ લજાઈ મરે, ધરમીનાં ઢંગથી; ધરમનાં નામે ચરે, કરમ એ દૂર કરે, ધરમનો ધખો ધરે, ધરમીનાં રંગથી. ધરમ તે નિજ ઘરે, લેવા દુકાનમાં ફરે, ધરમમાં ક્યાંથી કરે? અધર્મનાં સંગથી ધરમનાં બાને ચરે, જીવતણાં ગળાં કરે, દયા ન લગાર અરે, ધરમનો ભંગથી. ૨૮ કર્તવ્યને માને ધર્મ, અંતર વિચારો મર્મ, અનાસકતે કર્મ કરે, જીવન શોભાવવા કેઈ કહે મારે ધર્મ, કેઈ કહે એને ધર્મ, એક છે. આતમ ધર્મ, કલેશને મિટાવવાં. પ્રવૃત્તિ કરે જરૂર, પણ ત્યાગ કર્મ ક્રૂર, સદાચાર ભરપૂર, શાંતિને વધારવા સંસારમાં રહી સહુ, સંપને વધારે બહુ ! જંપ છે ટૂંકમાં કહું, આનંદમાં વસવા. ૨૯ કરમ પ્રમાણે મળે, ચિંતામાં તું શાને બળે? પુરુષાર્થ કર કળે, ભાગ્ય અજમાવવા પુન્યથી જે ઝાઝું મળે, દબાઇશ નહિં તળે, દાન કર ધન બળે, પુન્યને વધારવા. કે રંક કઈ રાય, પુન્ય પાપની વડાઈ, મદમાં શું મલકાય, સમભાવ ધારવા દાનથકી પુન્ય થાય, સંસારમાં સુખ થાય, પાપથકી દુખ થાય, ન્યાય એ વિચારવાં. ૩૦ લાવ્યા નહિં કંઈ સાથ, વળી જાશો ખાલી હાથ, ફગટ બડા બાથ, તૃષ્ણમાં તણાઈને; કલેશ નહિં કઈ સાથ, બંધુભાવે ભીડે બાથ, પીડે નહિં કે અનાથ, પાપમાં ભરાઈને, કોનાં ઘર કોના બાર, કોનાં છોરૂં કોની નાર, કરમનાં ચમકાર, મેહમાં ફસાઈને, હર્ષ અને વળી શેક, મરતાં મૂકે છે પિક, અજ્ઞાનતા દીસે લેક, માયામાં મુંઝાઈને. ૩૧ સાથે જાય પુન્ય પાપ, નહિં જાય બે બાપ, આતમા તું ખાય થાપ, મારું મારું કરીને તારું તે તો તારી પાસ, પર શું અને દાસ ? તું તો આત્મ દ્રવ્ય ખાસ, કહું ફરી ફરીને. મદઝર હસ્તી ફરે, મછરે મુંઝાઈ મરે, અભિમાન શાને કરે? હું હુંપણું ધરીને; ધનમદ કુળમદ, રૂપમદ સત્તામદ, તેનું બહુ મોટું કદ, મરે ઝુરી છુરીને. ૩ર (ચાલુ) -
અમરચંદ માવજી શાહ