________________
૨૦૨
'
પુતળીને જોવા માટે કૌતુકને મૂકી. અમરદત્તે કહ્યું કે હે મિત્ર! પરમા તેને કહેવાય છે કે—આ પુતળીએ મારૂં મન હરી લીધુ છે; અને મારી ષ્ટિ તેણીમાં ખુંચી ગઇ છે, અને શરીર પણ થંભાઈ ગયું છે, તેથી હું બીજે જવાને અસમ અન્યા છું. આના વિરહમાં તુરતજ પ્રાણના વિનાશ થઈ જશે, તેથી સર્વપ્રકારે મારે આને જોતાં જોતાં જેટલું આઉભુ હાય તેટલું પુરૂ કરવાનું છે. આ પ્રમાણે સાંભળીને મિત્રાનંદે કહ્યુ કે-હૈ મિત્ર! વિવેકી તમારા સરીખાને તમામ ચેષ્ઠાએ રહિત નિર્જિવ કિઠન પાષાણમય આ પુતળીમાં માહ કરવા એ તમાને વ્યાજબી નથી, અજ્ઞાની જીવાપણ નિર્જિવ યુવતીમાં આવા અનુરાગ કરતા નથી. તેથી આ ખાટા માહથી પાછે ફ્ર. અમરદત્તે કહ્યુ, કે—બહુ કહેવાથી શું ? આ પુતળીની મેહરૂપી મહાન ભલ્લીએ વિધાયેલે પ્રાણ ધારણ કરવા હું સમથ નથી, તેથી અહીંયાં જ ચિતામાં પેઠેલા મને અગ્નિદાહ આપવાએ કરી તારૂં પરમ મિત્રપણું પ્રગટ કર. આવું સાંભળી મિત્રાનંદ મુંઝાણા. હૃદયમાં મહાશાક થવાથી આંખમાંથી આંસુ વહેવા લાગ્યાં, અને રાવા લાગ્યા. અમદત્તે તેને છાને રાખ્યું, એટલામાં આ મદિરને કરાવનાર નિધિ સાર નામના શેઠીએ ત્યાં આવ્યા. અહા સુંદર આકૃતિવાળા અન્ને કુમારો કેમ ઉદ્વેગી બન્યા છે ? એમ ચિ ંતવીને પૂછ્યું કે—હે પુત્રો! તમે ઉદ્વેગી કેમ છે ? મિત્રાનંદે જવાખ આપ્યા કે હૈ તાત ! મારા મિત્ર આ પુતળી ઉપર મુંઝાઇ ગયા છે, શેઠે કહ્યું કે-મને લાગે છે કે તેની પૂર્વ ભવની ભાર્યોના સરીખી આ પુતળી હશે. નહિતર કેમ પાષાણુની
