________________
१७४
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! લેવા ચાહે છે. પણ બહાર કંઈ નથી. જે છે તે કપરું અંદર છે. નાળિયેરનું ઉપરનું કોચલું તૂટે તે જ અંદરનું મીઠું પાણી મળે.
અડું ઢાંકણ છે, સ્વયં તવ છે, અહં પ્રતિષ્ઠા કે અહંકાર છે, એ કેઈએ આપેલું છે, પારકું છે. સ્વયં કેઈએ આપેલું નથી. એ પોતે સ્વયંસિદ્ધ છે. અહં બેડી છે, સ્વયંમુક્તિ છે.
અહં ઓળખાણ આપવા માગે છે કે હું કેણુ છું, જ્યારે સ્વયં ઓળખાણ ભૂંસવા માગે છે.
એક સાધુ પાસે ત્રણ મિત્રો આવ્યા. એમને સાધના કરવી હતી. સાધુએ પૂછયું: “તમે કેણ છે?” પહેલાએ કહ્યું: “હું? હું રાજકુંવર છું. વીશ ગામને સ્વામી છું.” “બસ!” સાધુએ બીજાને પૂછ્યું: “તમે કોણ છે?”
હું? હું નગરશ્રેષ્ઠીને પુત્ર છું. એક કરોડ રૂપિયા મારા પિતા પાસે છે. હું તેને એકને એક પુત્ર છું. મારું સ્થાન ઘરમાં અદ્વિતીય છે.”
સાધુએ ત્રીજાને પૂછ્યું: “અને તમે? તમે કેણ છે?”
ત્રીજાએ હાથ જોડી નમ્રતાથી કહ્યું: “પ્રભે! હું જાણતે હેત કે હું કોણ છું તે અહીં આપની પાસે શાને આવત? આપ જ બતાવે કે હું શું છું? હું કોણ છું? કારણ કે, હું સ્વયને ભૂલી ગયો છું. બધાની સાથે નામ અને ધામમાં પુરાયે છું.”
સાધુએ જાણ્યુંઃ ત્રણમાં આ જ સાધક છે. શાંતિમાં સ્વયને પામવા આ આવ્યું છે. પિલા બે તે નામ અને ધામવાળા છેઃ એકની પાસે પૈસાને અહં છે, બીજાની પાસે
