________________
૧૮૮
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી !
એ ભગવાનને પ્રાર્થના કરવા લાગી: ‘મારી વહુને બચાવા.’ કિશાર પરણીને ઘેર આવ્યા. આગના સમાચારથી સૌની લગ્નની મઝા ઊડી ગઈ હતી.
મેહન, કિાર, નવવધૂ સૌ ડોશીમાને પગે પડવા ગયાં ત્યાં એણે આંસુ લૂછીને કહ્યું: “મને શું પગે પડે છે ? દયાની દેવી, માણસાઈ ના અવતાર તા તારી મા છે, એને પગે પડ, દીકરા ! મે આખા જન્મારા એની નિન્દા કરી પણ બદલામાં એણે તે પોતે અળીને પણ મને જિવાડી ! મારામાં જે ખરાખી હતી તે મે એનામાં જોઈ. ખરાબ માણસ સારુ જુએ પણ શું? પણ આજે હવે મારી આંખ ઊઘડી ગઈ છે. હું ભગવાન ! મારી વહુને બચાવ.
કિશાર સૌને સાથે લઈ મા પાસે ગયા. આ વાત સાંભળ્યા પછી એના મનમાં પણ મા પ્રત્યેના પ્રેમ પૂર અનીને ઊછળી રહ્યો. એણે જોયું કે સમર્પણની આ જવાળામાં એની માના મુખને ઝાળ લાગી છે. પણ આ દાઝેલ સુખમાંય એ કેવી પ્રસન્ન અને શાન્ત હતી! એ માને પગે પડી ભેટી પડડ્યો. માની છાતી પર માં મૂકી એણે કહ્યું : “મા !” એનાથી વધારે ન ખેલાયુ.
માની આંખમાંથી પણ આંસુની ધારા વહેવા લાગી. એણે કહ્યું: “મને વિશ્વાસ હતા કે મેં મારા પુત્રમાં રેડેલા સંસ્કાર નિષ્ફળ નહિ જાય. આજે મારે એ વિશ્વાસ કન્યા છે, એટલે વીશ વર્ષ સુધી મેં વહેલા ભાર આજે આંસુ વાટે વહી જાય છે. એ મને હળવા કરે છે. મે તે મૌનમાં પણ પ્રભુ પાસે એ જ પ્રાર્થના કરી હતી કે મારા પતિને
