________________
૨૪
નવ વર્ષનો મૂકેશ દફતર ઝુલાવતો-ઝુલાવતો બહાર નીકળ્યો.
દોસ્તો સાથે વાતો કરતો જાય. કોઈ નિશાળની વાતો કરે, કોઈ કરેલાં તોફાનની વાત કરે.
એમાં વળી કોઈનું ઘર આવે અને એ છૂટો પડે ત્યારે ‘આવજો, આવજો'ની બૂમ પાડે.
રસ્તો આમ કપાતો જાય. મૂકેશ ધીરે-ધીરે ઘર તરફ ચાલતો જાય.
એવામાં એક માણસ આવ્યો. હાંફળો-ફાંફળો આવ્યો. જાણે ખૂબ દોડીને ધસમસતો આવ્યો !
રસ્તા પર એકલા જતા મૂકેશ પાસે આવ્યો. એણે
કહ્યું,
“અરે બાબા ! જલદી ચાલ, જલદી ચાલ, તારા પિતાને અકસ્માત થયો છે. ઇસ્ટર્ન હાઈવે પર બેભાન પડ્યા છે. તું મારી સાથે ઝડપથી ચાલ.”
મૂકેશ નાનો હતો, પણ વિચાર કર્યા વગર કોઈની વાત માનનારો ન હતો. મનમાં વિચારે કે જો પિતાને અકસ્માત થયો હોય તો ખબર આપવા ઘરનું કોઈ માણસ આવે, કોઈ સ્નેહી કે સંબંધી આવે, પણ આ તો
૩-૦-૦-૦-૦-૦—— નાની ઉંમર, મોટું કામ
c:\backup-~1\driveż~1\Bready naniumar.pm5
નવ વર્ષનો મૂકેશ
સાવ અજાણ્યો માણસ. ન કોઈ ઓળખાણ પિછાણ, ન કોઈ જાન-પહેચાન !
વળી એ ઘેર જઈને કહેવાને બદલે શા માટે અહીં સીધો કહેવા આવ્યો હશે ? એને કેવી રીતે ખબર પડી કે તે મારા પિતા છે ?
નવ વર્ષના મૂકેશે પેલા માણસને કહ્યું,
“અરે ભાઈ, હું તમારી સાથે આવું તો ખરો, પણ એ પહેલાં જરા મારી મમ્મીને પૂછી આવું.”
ડરવું ને મરવું સરખું 10
