________________
૩૮ : રામાયણની રત્નપ્રભા :
વિનાોળે વિપરીત બુદ્ધિ!' માલીએ ગણુકાયું નહિ. ન્દ્ર અને માલી વચ્ચે ખૂનખાર જંગ જામ્યા. તેમાં મહાન પરાક્રમી ઇન્દ્રે માલીનાં મસ્તકને કાપી નાંખ્યુ.. રાક્ષસે અને વાનરો હાર્યાં.
ઈન્દ્ર લંકાનુ રાજ્ય પેાતાના પ્રિયસુભટ વૈશ્રવતે આપ્યું. તમારા પિતામહ સુમાલી બચેલી સેના સાથે અહીં પાતાલલકામાં આવી ભરાયા.
લંકા ગઇ. ‘રાક્ષસી' વિધા હરાણી. હવે તમારા પિતામહ અને પિતા અને લકાના ક્રેડ કરતા મડદાની જેમ જીવી રહ્યા છે. મારૂ તે હૈયું કપાતે ટુકડે ટુકડા થઇ રહ્યું છે. નધણિયાતા ખેતરમાં જેમ હરાયા સાંઢ પરે તેમ અત્યારે લંકામાં શત્રુએ મ્હાલી રહ્યા છે.
લાગ્યા.
પૈકસીની આંખમાંથી અંગારા વરસવા તેનુ ગારૂં ગારૂ મુખ લાલચેાળ બની ગયું. દાંત
તડતડવા લાગ્યા.
બેટા, લકાના લુટારાઓને કારાવાસમાં સડતા હું કથારે જોઇશ ?'
વિશ્વની સર્વે' માતાઓમાં હું શિશ્નમણિ ક્યારે બનીશ ?' બસ, આવા આવા આકાશપુષ્પને મેળવવાના મનારથામાં મારા લોહી માંસ સુકાઇ ગયાં છે. આંસુ સારી સારીને મારી આંખે પણ છારી વળવા માંડી છે.'
કૈસીની વેદનાભરી વાણી સાંભળીને ત્રણે એનાં કાળજા ક’પી ઉઠ્યાં. નાના બિભીષણ હાથ પકડી લઇ ખેલી ઉયેઃ
ભાઇ
માને
ભાતા! હવે એ શાક-વિષાદ કરવાથી સ તું તારા પુત્રાના પરાક્રમને જાણતી નથી. અમે બધા નહિં, એક વડિલબંધુ આય દશમુખ જ બસ છે, એના પરાક્રમની આગળ ઇન્દ્ર તમાં નથી. વૈશ્રવણ કે ખીજા વિધાધરા જે રાંકડા! અરે, આય દશમુખ નહિં, કુંભણ શત્રુઓના સમૂળ ઉચ્છેદ સમય છે.
કરી
કાઇ વિસાતો રાંકડા
આ આય
નાંખવા
કુંભકર્ણે દશમુખની સામે તીરછી નજરે જોઈ ખાંખાશ ખાધા. બિભીષણે અંતે પોતાની પણ મહે દર્શાવી દીધી:
મા! તું કહેતી હૈાય તે આ તારા નામે બાળ પશુ એ દુષ્ટ લુટારાઓને પલવારમાં નષ્ટભ્રષ્ટ કરી શકે એમ છે!
કૈકસીની છાતી ગજગજ ઉછળવા લાગી. બિલીષષ્ણુને પોતાના ઉત્સંગમાં લઇ કૈકસીએ છાતી સરસા ચાંપ્યા અને એના કમલ જેવા મુખને ચુખતાથી નવરાવી નાંખ્યું.
બેટા! તમારા પરાક્રમી મુખડાં જોઇ જોઇને જ હું જીવી રહી છું. નહિતર કયારની ય......
ત્યાં તે। દશમુખ દાંત કચકચાવતા, પગથી ધરણી પ્રજાવતા ખેડલી ઉઠયેા; અરે, મારી એક વ મુક્કીના જ એ ધરાક છે. એ ઇન્દ્ર એના ધરતા... એક લાત મારૂં તેા પાતાલમાં પેસી જાય. મારે કોઇ શસ્ત્રની પણ જરૂર નથી.' પેાતાના લટપુષ્ટ અને કસાયેલા બાહુએ દેખાડતા દશમુખ ફ્રેંકસીને ઉત્સાહિત બનાવવા લાગ્યા.
છતાં કુલપર પરાથી ચાલી આવતી વિદ્યાને તા મેળવવી જ જોઇએ. કેમ મા, સાચુ ને?”
જરૂર ભાઇ, વિદ્યાશક્તિવાળા સામે બાથ ભીડવી હોય તેા એકલું બાહુબળ કામ ન લાગે પણું.' *પણ શું? કેમ ખેલતાં ખચકાય છે ?’ બીજું તેા કંઇ નહિ પણ એ વિદ્યાસિદ્ધિ માટે ખૂબ સહન કરવુ પડે છે. એ માટે તે અરણ્યમાં જવું પડે.'
તે એમાં શું ? અમને અરણ્યમાં ડર લાગશે એમ લાગે છે તને '
ના રે ના. એમ નિહ પણ....?
‘વળી ‘પણ’ આવ્યું ??
હા ભાઇ; તમે અરણ્યમાં જાએ પછી અહીં મા શું? તમને એક ક્ષણવાર પણ મારી આંખેથી
