________________ 21 દાતરડું લઈને શેરડીના સાંઠાને સહેજ ધાર અડાડે છે. પાણીના મોટા ઝરણાની જેમ રસની ધારે વછૂટી, તુર્ત જ કટોરો ભરાઈ ગયે તેને ઠાકરસાહેબ સમક્ષ ધરે છે. ઠાકરસાહેબ રસપાન કરી તૃપ્ત થઈ પ્રસન્નતા અનુભવે છે. ઠાકોરસાહેબ પૂછે છે : “બહેન આ ખેતર કેવું?” “ઠાકરસાહેબ ! ખેતર તે આપનું જ છે. આપની દયાથી અમે ખૂબ સુખી છીએ.” ઠાકરસાહેબે પ્રશ્ન કર્યો, શું વિઘાટી ભરો છે?” સાહેબ! બાર મહિને બસ દોકડા ભરીએ છીએ.” ઠાકોરસાહેબ ગેંકે છે. વાર્ષિક બે હજાર રૂપિયા જેટલી. આવકવાળા ખેતરના માત્ર બે જ રૂપિયા ! વિઘોટી વધારવી જોઈએ. એમ વિચારતાં, બીજો એક કટેરે રસ લાવવા બહેનને જણાવે છે. બાઈ આનંદવિભોર બની હોંશે હોંશે રસ લેવા જાય છે. દાતરડાની ધાર અડાડે છે. રસ આવતે નથી. ઘારથી સહેજ વિશેષ કાપ મૂકે છે, તો પણ નિષ્ફળતા અને નિરાશા. આખરે દશબાર સાંઠા કાપે છે, તોયે રસનું એક બિંદુ ટપકતું નથી. બાઈ રુદન કરતાં નિવેદન કરે છે, “ઠાકોરસાહેબ, આજે તે મારા ઘર આંગણે સુરતરુ ફળે, સોનાને સૂરજ ઊગે એમ કહું તોયે ખોટું નથી, પણ
