Jain Dharm Prakash 1963 Pustak 079 Ank 01

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 8

શ્રી જૈન ધર્મ પ્રકાશ
( કારતક
મલ પડે છે. પ્રિય મિત્ર ચક્રવતીને વિકાસ સારે ટાઈ ગઈ અને એને પરિણામે એ પ્રિય મિત્રના ભવમાં થતો જાય છે, એની કૂરતા દૂર થતી જાય છે, અમદાનું ચક્રવતી હોવા છતાં અદ્ભુત અને અનુકરણીય એનામાં વિવેક વિનય ગુસેવા અને ત્યાગ જામતાં ત્યાગ જીવનના પાછલા ભાગમાં બતાવી શક્યા, હજી જાય છે, એ વિષય કથા તરફ સાચી અચિ બતાવે એને ત્યાગ માર્ગમાં વિકાસ ચાલું રહેશે. એ એને છે એ સર્વ સાચે સંયમ અને એ ય દિશાએ વિકાસ ખૂબ લાભ લેશે અને એની પરાકાષ્ઠા સત્તાવાણામાં અતાવે છે. પ્રાણીનું ઉત્થાન આ રીતે જ થાય, ક્રમે- ભવમાં આવી, પણ એમાં ખાસ સુચમાં લેવા સર એની પ્રગતિ થતી જાય અને ધીમે ધીમે એનામાં જેવું એ છે કે વિકાસમાગ ઉપર બરાબર યાને મકકમ ફેરફાર ચેઝ દિશાએ થતા જાય,
રાખવાની જરૂર છે, નહિ તે કરતે ચલ ભાડું પાનું - આ વિકાસમાને નિરંતર લયમાં રાખવા માં આવી જાય છે અને સંસાર પાછે લાંબા જે છે. એમાં દેખાવને સ્થાન નથી, ધાંધલને સ્થાન પાળેા થઈ જાય છે, પ્રાણી ૫. છ વિધવિકારમાં નથી, ગોટાળાને સ્થાન નથી. ત્યાં તો અંતરના સાચાં પડી જાય છે અને પદ્ગલિક ભાવમાં ઉંડે ઉતરી મૂલની પરખ છે, આમાના અંદરના વલણ અને સંસારને વધારી મૂકે છે. પ્રાણી એક વાર તે ચઢી પ્રવાહને જ સ્થાન છે. હજુ પ્રિય મિત્રના વિકાસમાં જાય, એનામાં સાચી ઉડી સદા થઈ જાય તો ધારું બાકી હતું, હજુ એને ત્યાગ આદર્શની એ પાછા રસ્તા પર આવી જાય છે . રખડ. અપેક્ષાએ અધુર હતો, હજુ એને વાસના પર પાટાને સમયે એટલે લાંબા થઈ જાયું છે કે એ ગમે કાબૂ અદ્ભુત હોવા છતાં ઓછા હતા, તે બાકીને તે ગતિમાં ફસાઈ ખરડાઈ જાય અને તે સારને વિકાસ આગળ જોશું. પણ જે ત્યાગ. જે વિશાળતા, વળગી જાય. આવી રીતે અફળાતાં ફટાતાં પ્રાર જે સ્વ–પરની વહેં અણુ પ્રિય મિત્રની અત્યાર સુધી વળી પાછા માર્ગ પર આવી જાય છે, પણ માત્ર થઈ હતી અને થતી આવતી હતી તે ભારે હતી, સમ્યકૃત્ય થયું એટલે બાહ્યભાવ તરફ બેદરકાર અનુકરણીય હતી, વંદનીય હતી. એમણે નયસારને રહેવા જેવું નથી. અને સંસાર લાંબે થઈ જાય ભવમાં માર્ગ સીધે સ્વીકાર્યો, પણ મરીચિને નવમાં તે ઘણે મેટો કાળ એની આવનામાં ચાર ગોટાળે ચઢી ગયા, અને એ ગોટાળાનો ભોગ ત્યારે જાય છે. જેણે સંસારને નિસ્તાર કરવાને દ્રઢ પછીના કૌશિકના પાંચમાં ભવમાં પુષ્પમિત્રના છ નિશ્ચય કર્યો હોય તેણે આ વિવાસના અને કપાય ભવમાં, અરન્યુધોતના આઠમા ભવમાં અને અગ્નિ પરિતિપર ખૂબ ધ્યાન રાખવા જેવું છે. એક વાર ભૂતિના દશમાં ભવમાં કર્યો, ત્યાર પછી ભારદ્વાજના પરભાવ રમણુનામાં સે વધારે પડતું લાગે કે બારમા અને સ્થાવરના ચૌદમા ભાવમાં પણ કર્યો. પ્રાણી નીચે ઉતરવા માંડે છે અને અનાદિ અધ્યાસને આ આ વિભાગ ગમનને રસ્તે ફરી ગયે, એ કારણે પરભાવ એટલે તે જેર કરે છે કે ઘણીવાર વિશ્વભૂતિના સેળમાં ભવથી શુદ્ધ સહુને માગે એ પભાવ લગભગ સ્વભાવ જે થઈ જાય છે, પાછા આવી ગયા અને ત્યાર પછી સંસારમાં ભાગ નયસારના ભવથી રસ્તા પર આવેલું ગાડું લેવા છતાં પણ એને વિકાસ ખૂબ વધતો ચાલ્યો. બે વાર ઘાંચમાં ભરાઈ ગયું, મરીચિના ભવમાં એ વળી પાછા ત્રિપુષ્ટના ભવમાં (૧૮ મા ) એ ભારે આડરસ્તે ચઢી ગયું અને ત્રિપૃષ્ઠ તથા સિંડના ભાવમાં ગોટાળે ચઢી ગયા, દુનિયામાં નામના કાઢી પણ એ કાદવમાં ખુંતી ગયું, છતાં ગાડાને ચલાવનાર આમવિકાસ થંભી ગયે પણ નારકીની આ પદા- જાગતો હતો, અંદરથી સાવધાન હતું, તે એણે
એ એમને ચેતવ્યા, અને સિંહના ભવમાં એણે ખૂક ગાડાને પાછું રસ્તાસર આપ્યું અને વિશ્વભયંકરતા અને ક્રૂરતા બતાવ્યા એટલે ફરીવાર નકે ભૂતિના ભવમાં જે સરસ ત્યાગભાવ દેખાડ્યો તે જઈ આવ્યા, પણ વિમળના ભવથી એની દશા પલ- તે પાછો આદરી દીધો. એને જીવ વિશ્વભૂતિના