Gujarati Bhashani Utkranti

Author(s): Bechardas Doshi
Publisher: Mumbai University

Page 677

६५४
गुजराती भाषानी उत्क्रान्ति अने जयानंतपानां पण आवां ज पद्यो छे, परंतु विस्तारभयना कारणे तेने अहीं नथी आपतो. ___ २२४ ज्ञानेश्वर नामना समर्थ ग्रंथकार महाराष्ट्रमां थया छे. तेमनी गीतामां 'अवधारिजोजी' 'बोले' 'जरी' 'बोबडी' 'काष्ठं' 'पुत्रस्नेहें' 'व्याजें' (तृतीया ), 'पुसत' (पूछत ), 'हरिख' (हरख), 'कीजे', 'अपेक्षिजे' 'किजत' 'मज प्रती' 'नृपनाथु' 'विक्रांतु 'देख (जो)' 'मथिजे' 'उपजे' जाळिजे' तेणें सुखें' 'कारुण्ये ( तृतीया) 'कीजे' 'भोगिजे' 'अर्जुनु' 'किजसी' 'सांडिजे' (छांडिजे), 'वेढिजे' 'स्वीकारिजे-जेवा अनेक प्रयोगो गुजरातीने मळता आवे छे. ज्ञानेश्वरनो समय लगभग चौदमो सैको छे. एमनी गीतानी भाषा अने चौदमा शतकनी कोई एक गुजराती कृतिनी भाषा-ए बेनी विशेष झीणवटथी तुलना करवामां आवे तो मने लागे छे के ते बे वच्चे समानपणुं वधारे जाणी शकाय.
२२५ 'ढोला मारूरा दुहा'नी भाषाने माध्यमिक राजस्थानी रूपे गणेली छे. तेनो समय तेरमा सैकाथी शरू थाय छ :
" आडा डूंगर भुइँ घणी तियां मिळीजइ एम । मनिहूं खिणहि न मेल्हियइ चकवी दिणियर जेम ॥ ७२ ॥ ज्यू ए डूंगर संमुहा त्यूं जइ सजण हुंति । चंपावाडी भमर ज्यउँ नयण लगाइ रहति ॥ ७३ ॥ जिणि देसे सजण वसइ तिणि दिसि वजउ वाउ । उआं लगे मो लग्गसी ऊही लाख पसाउ ॥ ७४ ॥ कउआ ! दिऊं वधाइयां प्रीतम मेलइ मुझ । काढि कलेजउ आपणउ भोजन दिउंली तुज्झ ॥७५॥