________________
હોય તે કાર્યો સુપેરે થઈ શકે તે માટે દરેક દેવદ્રવ્યની વૃદ્ધિ કરવી આવશ્યક છે. તેમ સૂચવે છે. જો તે પાઠોનું દરેક પ્રકારના દેવદ્રવ્યથી પૂજા, મહાપૂજાદિ થઈ શકે છે આવું અર્થઘટન કરવામાં આવે તો સંબોધ પ્રકરણમાં બતાવેલી દેવદ્રવ્યના ત્રણ વિભાગોની વ્યવસ્થા સાથે વિરોધ આવે છે. આશ્ચર્ય તો એ થાય છે કે પૂ.આ.શ્રીભુવનભાનુસૂ.મ.સા.એ સ્યાદ્વાદને કેવો યથાર્થરૂપે પિછાણ્યો હતો એમ કહી દેવદ્રવ્યના ઉપયોગના નિરૂપણનો અવસર હોય
ત્યારે અપેક્ષાએ દેવદ્રવ્યથી જિનપૂજા થઈ જ શકે છે આવી શાસ્ત્રવિરુદ્ધ વાતને અન્યનયદેશનારૂપે તેમના નામે કરી આ.શ્રીઅભયશેખરસૂરિજીને તેમના વડીલની કીર્તિને કલુષિત કરવાનું કેમ સૂઝતું હશે?!!! શાસ્ત્રકારો સ્યાદ્વાદને આપણા કરતા સવાયો જાણતા હતા. તેથી તેમની વિરુદ્ધમાં જઈ આવો ઉટપટાંગ સ્યાદ્વાદ ઘટાવનાર તેમણે સ્યાદ્વાદને અયોગ્ય રીતે રજૂ કરનાર સાવદ્યાચાર્ય (કમલપ્રભાચાર્ય)ની શી દશા થઈ તે ખાસ ધ્યાનમાં લેવું જોઈએ. અમે તેમના શાસ્ત્રવિરુદ્ધ એવા આ અન્ય નયમાં “હા એ હા’ નથી કરતા, પણ નિષેધ કરીએ છીએ માટે જ ઉપરથી અમારી દેશના શાસ્ત્રાનુસારી છે.” પૃ.૨૪-૨૫ ઉપર કહેવાઈ ગયું કે પ્રભુ કૃતકૃત્ય હોવાથી તેમને પૂજા કે જિનાલયની જરૂર નથી, પરંતુ જિનાલય બનાવવું અને પ્રભુપૂજા કરવી તે બન્ને વચ્ચે ઘણો ફરક છે. જિનાલય બનાવવું-જીર્ણોદ્ધાર કરવો એ દેવદ્રવ્યનું ઈન્વેસ્ટમેન્ટ (રોકાણ) હોવાથી તેમાં રૂપિયા ખર્ચાઈ નથી જતા. માત્ર જંગમ મિલકત સ્થાવર મિલકતમાં રૂપાંતરિત થાય છે. વધુમાં એ સ્થાવર મિલકત (જિનાલય) આરાધકો માટે આરાધનાનું ધામ બને છે, તથા દેવદ્રવ્યની નવી નવી આવકનો કાયમી સ્ત્રોત પણ બને છે. આથી જિનાલય બનાવવા માટે
વાપરેલાં દેવદ્રવ્યનો વિનાશ થતો ન હોવાથી દેવદ્રવ્યથી જિનાલય a. अन्नं परिहारगमलभमाणेणं अंगीकाऊणं दीहसंसारं भणियं च सावज्जायरिएणं जहा णं उस्सग्गाववायेहिं आगमो ठिओ। तुब्भे ण याणह, एगंतो मिच्छत्तं, जिणाणमाणामणेगंता।
(મહાનિશીથ-૨૯) b. પૂ.આ.શ્રીભુવનભાનુ સૂમ.સા. વગેરે મહાત્માઓનાં બીજા લખાણો પૃ.૧૦-૧૧ ઉપર જુઓ.
149)
