________________
પ્રેમઘેલા પ્રવાસિનું પવિત્ર જીવન.
૧૫૭
તાતારી મનમાં વિચારવા લાગીઃ—“ ધણું ઘણું જોયું છે, પણ આવી ચોંટતા કાઈની
.
ન જોઈ. ” અને પછી ચાસન ખાલી: “ ખાદીની કપૂર દરગૂજર કરા બેગમ સાહેબ, વિસ્તારથી કહી સ ંભળાવવા હુને વખત નથી. પણ આપના જાહોજલાલીના દિવસે ખતમ થયા.” “ એ દિવસા, ભાંદી કયા ?
""
‘સુખના દિવસે ! હાજલાલીના દિવસે ! માત'દ-મેાજશાખ ને અયશારામના દિવસ ખાતુ
ગુંગળાતે સાદે સલિમા ખેલી—“ ખાદી! તું શું મેલી ? મ્હારા સુખના દિવસે ના સૂર્ય આથમ્યા એમ તું કહે છે વારૂ ?
.
સેલિમાના નિર્દોષ મુખપરની કરૂણામય ાપથી ખાંદીને ધણું દુ:ખ ઉપજ્યું, તે ખેાલી, “કસુર માકુ ખાતુ, આપ આપનાજ મહેલમાં આજ કેદી છે!
21
સેલિમા લાંએ નિસાસા મૂકી ધડકતે અવાજે એલી ઉઠીઃ- હાય ! ખુદા ! આખરે આ શું કર્યું ?
*
તાતારી તરફ ગગળતી આંખે જોઈ વળી સેલિના ખાલીઃ— શા ગુન્હા માટે મ્હારા આવા હાલહવાલ થયા ખાંદી તે કહીશ કે ?
તાતારી ખેલી:—“હું તે નથી કહી શકત્તી બેગમ સાહેબ, મ્હને માફ કરી બેગમના હંમેશાં ખુશ રહેતા રહેરાપર ગમગીની-અરે ! સાક્ષાત્ મુગુરૂદન છવાતુ જોઈ, વ્હેરેગીર તાતારી બાંદીનું દિલ ળી ગયું. પહેલી રાત્રે બનેલી તે માલૂમે જણાવી હતી. તે તેને ખબર હતી, અને જે કાંઇ અધુરૂં હતું, તે પુરૂ કરી લીધું હતું. સૈલિમાના ખાવા હાલ જોઈ, એના મનમાં આવી ગયું કે, “ ત્યારે શું બેગમ સાહેબ નિર્દોષ હશે ? '
સેલિમાએ બેચેનીમાંજ તેના હાથ પકડી કહ્યુઃ— લે આ મ્હારા બહુ મૂલ્ય મેાતીના હાર ! બંને તે બક્ષિસ કર' છું. ખેડલ ! અનેલી બધી બીના મ્હેને બરાબર કહી સંભળાવ ! ” પહેગીર માંદીએ કહ્યું: “ સાર્કી કરીને આપની પાસે જે ખાંદી હતી તે આરત નહિં પણુ આદમી છે !
23
''
એ વાત કહીને તાતારીએ બેગમ તરફ એક કરડી નજર ફેકી. એના શ્વક જાએ કુર થયા નહોતા. પણ એ વાત સાંભળી સેલિમાની આંખ તે। અજાયબીથી ફાટી ગઈ, તે ખાલી:- આદમી ?
“ જી, હા. જીવતા નગતા મરદ ખચ્ચે !
'
* નહિ ! નહિ ! બાદી કદી મનેજ નહિ ! તેનું એવું કુમળુ ખુબસુરત મુખડુ, મÀ મઝાના નાઝુ ફં, અને તેવાજ શરમીન્દા હાવભાવ ! આદમીમાં એ હોઈ શકેજ નહિ ! કેવી અદબથી એ મ્હારી સાથે વર્તતી હતી ! પુરી બુટથી વાત કરવાની પણ તે હિમ્મત ધરી શકતી નહિ ! નહિ એ મરદ નહિ પણ એરતજ હતી ! ”
fr
33
ના ! બેગમ સાહેબ, આપને ઠગતી હતી !
r
વાર્! ત્યાર પછી શું બન્યું તે કહે એક ?
tr
કાલે રાતના બાદશાહ પધાર્યા, તેવાજ આપના સુવાના ઓરડા તરફ આવ્યા, અને આશરે અડધાએક કલાક માં ખોટી થયા પછી, મામને બુમ મારી. હંગે ત્યાં આવીને જોયું તે, આપ તે પલગ પર પોઢેલાંજ હતાં, અને બાદશાહ તો ઓહ, કેવી ગુસ્સાની આગથી સળગી રહ્યા હતા ? અને વેશધારી આપની સાકી બાદશાહની સામેજ,
