________________
૩૭૮
શ્રી આત્મપ્રબંધ પ્રમાણના સુખને અસત્કલ્પના કરી એકેક આકાશપ્રદેશ ઉપર સ્થાપીએ, એવી રીતે સર્વ આકાશપ્રદેશ પૂરવાથી પણ અનંત થાય, તે અનંતાને પણ અનંત નામના વગે કરી વર્ગિત કરીએ-ગુણુએ તેથી પ્રકષપણને પામેલું સુખ પણ મુક્તિસુખની બરાબર થઈ શકે નહીં.”
તે સિદ્ધનું સુખ નિરુપમ છે. "जह नाम कोइ मेच्छो, नयरगुणे बहु वि माणतो ।
न सकइ परिकहेउं, उवमाए तहिं असंतीए ॥ १ ॥" “જેમ કોઈ વનેચર બ્લેચ્છ નગરના નિવાસ કરવા વગેરે ગુણને જાણ હોય પણ તે બીજા વનેચરની આગળ કહેવાને સમર્થ થઈ શકતો નથી, કારણ કે વનમાં તેવી ઉપમાને અભાવ છે.”
વનવાસી મ્લેચ્છનું કથાનક કઈ માટી અટવીમાં ઘણા પ્લેચ્છ (જંગલી) લોકો રહેતા હતા. તેઓ વનના પશુઓની જેમ ત્યાં રહીને પોતાને કાળ નિગમન કરતા હતા. એક વખત કઈ લુંટાએલો રાજા તે અટવામાં આવી ચડ્યો. તેને એક વનવાસી મ્લેચ્છે જે. “ આ કોઈ પુરુષ લાગે છે” એવું ધારી તે વનેચર તે રાજાને પિતાના વાસસ્થાનમાં લઈ ગયો અને ત્યાં તેની સારી બરદાસ કરી તેને સંતુષ્ટ કર્યો.
રાજા તેને પિતાનો ઉપકારી જાણું પોતાના નગરમાં તે મ્લેચ્છ પુરુષને તેડી ગયો. ત્યાં તેને એક સુંદર બંગલામાં રાખી સ્નાન, વિલેપન, અમૂલ્ય વસ્ત્રાભરણ વગેરેથી તેને ઘણું જ સંતેષ પમાડયો. પિતાના શરીરની જેમ તેની ઉંચી જાતની બરદાસ કરાવી. શહેરમાં હરવા ફરવાથી અને રાજવૈભવ ભેગવિવાથી તે અત્યંત ખુશી થયો.
કેટલાક દિવસો રહ્યા પછી વર્ષાકાળ આવ્યો. વર્ષાકાળ આવતાં તેને પોતાનું ચિરકાળનું વતન જંગલ સાંભરી આવ્યું. તે વખતે તેને રાજવૈભવ ગમ્યો નહીં. તત્કાલ પોતાને મૂલ વેશ પહેરી તે પિતાના જંગલમાં ચાલ્યો ગયે. તેને જોતાં જ વનવાસી મ્લેચ્છો તેની પાસે આવ્યા અને તેને પૂછવા લાગ્યા કે “અરે ભાઈ! તું ક્યાં ગયો હતો ?' તેણે કહ્યું કે-“હું એક મોટા નગરમાં ગયો હતો.” વનેચર સ્વેચ્છાએ પૂછયું-“ભાઈ ! કહે, તે નગર કેવું હોય અને તેમાં શું શું હતું?” તે જંગલી મનુષ્ય નગરના બધા ગુણેને જાણતો હતો, પણ નગરની ઉપમા આપવાને તે જંગલમાં કાંઈ પણ હતું નહીં.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
