Atmanand Prakash Pustak 086 Ank 07

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 7

જુઓ કરમનાં ખેલ!
કુમારી જ્યોતિ પ્રતાપરાય શાહ જીવનમાં સુખદુ:ખ કમને જ આધીન છે,” વધતાં હતાં, પરંતુ તેનું હૈયું તે તેનાથી વધુ જૈન ધર્મનાં આ પાયાના સિદ્ધાંતને સમર્થન આપતી ઝડપે તેના ઘેર પહોંચી ચૂકયું હતું. અરે, મારે આ કથા છે “કામલત્તાની !'
લાલ રડતે હશે તે...? બાળકને મળવા માટે પૃથ્વીના પનોતા પટ પર “શિવપુર' નામનું “માતાનું હૈયું અધીરું બન્યું ! નગર શોભતું હતું. આ નગરમાં એક બ્રાહ્મણ રહે. મનમાં તે ઉમ્મીની મહેલાત ચણાતી હતી. તેનું નામ “માધવ'. પૂર્વભવના પુણ્યકાર્યોથી પરંતુ ત્યાં જ અચાનક એક સાથે ફૂટેલી અનેક તેનાં ઘરઆંગણે ગુલાબની પાંખડી જેવી સુકમળ, બંદુકેના ધડાકાએ તેને સજાગ બનાવી દીધી. મયુરનૃત્ય જેવી નયનરમ્ય, માનસરોવરની હસલી દુશમન રાજાના સૈનિકે એ ચારે બાજુથી ગામને ઘેરી જેવી પ્રિય અને આકાશની પરી જેવી સુંદર સુંદરી લીધું હતું. દુશમનોનાં ડરથી નાસતા માનવીઓની કામલત્તા” કિર્લોલ કરતી હતી. નારી કામણગારી સાથે તે પણ ઘર તરફ જલદીથી દડવા ગઈ, પરંતુ હતી, તે નર હતા કામદેવને સદેહે અવતાર ! કાશ ! ઘરના આંગણાને અને આ અભાગી પ્રકૃતિ અને પુરુષની જાણે જુગતે જોડી મળી હતી. નારીને તે ઘણું છેટુ પડી ગયું. મનમાં આ દંપતિની સંસારવેલ પર એક સુંદર પુષ્પ સજેલી કલપનાની સૃષ્ટિ માટીમાં મળી ગઈ. કાળ ખિલખિલાટ હસતું હતું. આ ફૂલ એટલે નાનકડો અને કિમતની કરવટે એક કરુણ કહાની સજી. કેશવ!'
પિતાના જ ગામના પાદરમાં દુશ્મન રાજાના સૈનિ. ‘શિવપુરની સેનેરી ધરતી પર ઉષારાણીએ તેનાં કાએ તેને લૂંટી અને પોતાનાં રાજાને સેંપી દીધી. પંજો બિછાવ્યા અને પેલી “આર્યનારીએ” આંખો રૂપાળી પનીહારી તે રાજાને જોતાં વેત જ બલી પિતાનાં લાડલાને અંતરનાં અમીરસ પાઈ, ગમી ગઈ સત્તા, શરાબ, સૌન્દર્ય અને સુંદરીનાં ગાલ પર ચૂમીઓ ભરતાં તેણે મમતાનું ઝરણું વાણું નશામાં ચકચૂર બનેલાં રાજાએ તે તરત જ તેને દ્વારા વરસાવી કહ્યું, “સૂઈ જા, બેટા, હું હમણું માનીતી પટરાણી બનાવી દીધી! જ પાણી ભરીને આવીશ હો....!'
રાજાઓનાં દુશમનાવટનો ભંગ બની. બિચારી હાથમાં બેડું લઈ તે પાણી ભરવા ચાલી અને નિર્દોષ કામલત્તા. ઈશ્વરે આપેલું સૌન્દર્યનું વરદાન તરત જ “ઘૂવડ” બોલ્યું, જાણે અમંગળની છડી તેને માટે શાપ બની ગયું. ખરેખર કર્મની લીલા પિકારતું ન હોય..! અનેક અરમાનો સાથે નીક. અકળ છે. કર્મરાજાના ઈશારે માનવીએ કઠપૂતળીની ળેલી આ નારીને કયાથી ખબર હોય કે જે બાળક જેમ સંસારના રંગમંચ પર નાચવું પડે છે! તેના હાલરડાને હલકાર સાંભળવા તલસી રહ્યું છે, માનીતી રાણીને ખુશ રાખવા માટે રાજાએ તે તે હાલા પુત્ર અને પ્યારા પતિ સાથે તેને રાજમહેલમાં જાણે સ્વર્ગ ઉભું કર્યું. વિવિધ વાનવરસને વિજેગ થવાને છે? વિધિની વક્રતાની તેને ગીઓ માણી, કિંમતી વસ્ત્ર-અલંકાર ધારણ કરી ખબર નહોતી અને તેથી જ પ્રકૃતિના પાલવ સમી જ્યારે તે સોનાના હડાળે હીચકી, ત્યારે તેના ધરતી પર તેનાં પગલાં ભલે સરોવર તરફ આગળ ઝાંઝરના અંણકારે અને કંકણના રણકારે વિલાસી મે-૮૯ ]
[૧૦૫