Atmanand Prakash Pustak 086 Ank 07

Author(s): Kantilal J Doshi, Prafulla R Vora
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 10

વવા માટે ધર્મસંકટની આ પળોની લાગણીઓ દુઃખ ભર્યા જીવનમાં હું શેના માટે રડું અને શું પર નિયંત્રણ રાખી એક માતાએ ભવ્ય બલિદાન યાદ કરીને હસુ ? અંતે મનને મજબુત કરી તેણે આપ્યું છે આખો કેરી ધાકેર રાખી, હોઠ પર કહી જ દીધું, દીકરા! જે ગણિકા પાસે તે રંગસંયમની અદબ જાળવી, કાળજા પર પથ્થર રાખી, રાગના ખેલ ખેઢયા હતા તે અભાગી નારી બીજી કેઈ અજનબીની જેમ, તેણે પિતાની કથની તેનાથી કોઈ નહિ પણ તારી જનમ દેનાર માં હું જ હતી ગુપ્ત રાખી, તેની બધી જ વાત સાંભળી લીધી. બેટા-હું જ હતી....! અને જાણે વીજળીને શિશુના શુભ જીવન માટે અજોડ સમર્પણ કરતી આંચકો લાગ્યો હોય તેમ કેશવને મૂ છ આવી માતાએ એક સ્વજનની જેમ તેને સમજાવી ધંધાથે ગઈ... અને પડતાં પુત્રને પોતાના પાલવમાં પરદેશ મોકલી દીધો !
પિઢાડી કામલત્તા તેને ભેટી મન મૂકીને રડી પડી ! પુત્રને વળાવી ગણિકા પાસે આવી તેણે કહ્યું. મૂ છ વળ્યા પછી મા-દિકરો બને પિતાના અરે રે! મારા અને તારા બન્નેનાં જીવનને ધિક્કાર પાપને પસ્તા કરતાં હતાં ત્યાં જ તે બન્નેના છે. આવું નીચ કક્ષાનું જીવન જીવવા કરતાં હવે ભાગ્યદયથી એક પરમ ઉપકારી, પંચમહાવ્રતધારી, મને મરણ વધારે પ્રિય લાગે છે. પિતાના
જ્ઞાની ગુરૂદેવ વિચરતાં વિચરતાં તે જ મંદિર આવા મહાન પાપની શુદ્ધિ માટે, તેણે સરિતા પાસે આવ્યા! જૈન શાસનનાં જોતિધર સમા એ કાંઠે ચિત્તા સળગાવી હસતાં મુખડ અગ્નિમાં પ્રવેશ જ્ઞાની ભગવંતની આંખોમાં રમતી કરુણા, વિશાળ કર્યો, પણ હાય રે, નસીબ ! નદીમાં એકાએક પૂર લલાટ પર શોભતું બ્રહ્મચર્યનું તેજ, મુખ પર આવ્યા. ચિત્તા ડરી ગઈ, અને તેના દેહ પાણીના દેખા દેતું સંયમ અને સરસ્વતીનું મિલન, તેઓપ્રવાહમાં તણાત તણાતે સામે કાંઠે આવ્યો ! નદી શ્રીના પગલે-પગલે છતી થઈ સાદાઈ, સદાચારવૃત્તિ, કાંડે બેભાન પડેલી આ નારીને, એક દયાળુ આહીર મત્રીભાવના અને ધર્મ પરાયણતાએ બનેનાં દિલ પિતાના ઘરે લઈ જઈ ભરવાડણ બનાવી દીધી ! લાવી દીધાં તેમને અંતર-આત્મા બેલી ઉઠે કે, - પ્રભાતનાં પહોર છે. રૂમ-મ કરતી આ આ આ રે, આવ્યા રે, મહીયારી દહીં-દૂધ વેચવા નીકળી છે. ત્યાં જ અમ દુખડાને હરનાર......! અચાનક એક ગડાતુર બનેલાં હાથીને જોઈ તે અમ અંતરચકુ ઉઘાડનારો...!” રસ્તે જતી એક પનીહારીની સાથે દેડવા જાય છે. પ્રભુ મહાવીરની અહિંસા, અપરિગ્રહ અને પરંતુ ત્યાં જ પાણીયારીનું બેડુ અને મહીયારીની સ્યાદવાદની રત્નત્રયીને સિંચનાર આ શાસનસમ્રાટના મટકીઓ નીચે પડતાં જ ફુટી જાય છે. બેડુ ફુટ ચરણોમાં માથુ ઝુકાવી બન્ને બે હાથ જોડી ગ. વાથી પાણીમારીને ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડવા લાગી, પરંતુ દીત કંઠે બેલી ઉઠયા, કે હે મહાત્મન! હે સંત દહીં-દૂધ ઢળાવા છતાય ભરવાડણ તે ખડખડાટ પુરૂષ અમારે ઉધ્ધાર કરો! અમને રસ્તો બતાવ.! હસી પડી. નુકશાન થવા છતાંય આ મહીયારીને અમારે હાથ ઝાલે વિભુ, અમને સત્યનું દર્શન હસતી જોઈ એક રસ્તે ચાલે યુવાન તેને કરા! આ જીવનમાં અમે ઘણાં પાપો કર્યા છે. હસવાનું કારણ પુછે છે. આ સણસણુનાં સવાલ આ પાપમાંથી અને મુક્તિ અપાવ દેવ! અમને પુછનારની સામે તે નજર માંડે છે, કે તરત જ માર્ગ બતાવે, ! પિતાના પુત્રને તે ઓળખી જાય છે. મંદિરના કંઈ કેટલાય પંથ ભૂ લાલાં પથિકોને સાચે ઓટલા પર કેશવને બેસાડી પોતાની કથની કહી જીવનપંથ દેખાડનારાં એ પરમપુરૂષે, ભવિજીવ તેને પુછે છે, વીરા ! તું જ બતાવ કે મારા આ સમજી બન્નેને બોધ આપતાં કહ્યું. “હે, ભાવિ
૧૦૮]
[આત્માનંદ-પ્રકાશ